مولوی مومنان را به شاهدوخداوندرابهعاشقتشبیهمیکند. خداوندبابندگانمومنخودبه عشقورزیمشغولاست. اینعاشقدربرآوردننیازیارزیبارویخودتعللمیورزدتاهرچه بیشترازجمالاوبهرهمندشودوسعیمیکندکهمدتایندیداررابابهانههایمختلف طولانیکند. بههمیندلیلگاهیزماناجابتدعایمومنراطولانیمیگرداند:
بیمرادیمومنانازنیکوبد
تویقینمیدانکهبهراینبود
(مثنوی،دفتر6،ب4237)
ازدیدگاهمولویمقامودیدگاهاولیاوعاشقانخداونددربابدعامتفاوتاست. مولوی اولیایحقوعارفانواصلرابهدوگروهتقسیممیکند: یکیاهلدعا؛ویکیآنطایفهکه دهانشانبستهباشدازدعا » بهقضایالهیهرچهگوباشراضیاندو گروهیچنانتسلیمارادةخداوندهستندوآنچنانبهخیرمحضوعالموقادربودناوایماندارندکهحتّیبرایدفعقضایبدویاجذبلطفورحمتخداوندنیزدستبهدعا برنمیدارندواینعملرابیادبیوگستاخیواعتراضبهارادةازلیومطلقخداوندمیدانند .آنانبلاوقهرخداوندرامثلنعمتولطفمیستایندوآنراهدیهایازجانبخدایخود میدانند. توجهآنانبهصاحبنعمتوگمارندةبلاستوتوجهیبهخودنعمتوبلاندارند .
هنگامرسیدننعمت،اظهارشادیودروقتنزولبلا،شکوهوشکایتنمیکنندودرهرحالراضیبهرضایخداوندهستند.
|
محمدرضا افضلی تحصیل کرده درحوزه معارف، پژوهشگر ونویسنده کتاب معارف مثنوی، سروش آسمانی در4جلد(شرح موضوعی مثنوی)، درمحضر مولانادر6جلد(شرح کامل مثنوی معنوی)، شرح لبّ اللباب مثنوی در2جلد،دانشنامه عزالی در4جلد .... |
