ترسیدن کودک از آن شخص صاحب جُثّه و گفتن 

آن شخص که: اى کودک مترس، که من نامردم 

کِنگ: امرد قوى جثّه.

هول: ترساننده.

عاد: از آن جهت که گفته‏اند عادیان درشت اندام بودند: «مردمانى بودند بزرگ (ترکیب) و قوى قد .

دهل و روباه: برگرفته است از داستانى که در کلیله و دمنه آمده است: «آورده‏ اند که روباهى در بیشه‏ اى رفت، آن جا طبلى دید پهلوى درختى افکنده و هر گاه که باد بجستى شاخ درخت بر طبل رسیدى، آوازى سهمناک به گوش روباه آمدى. چون روباه ضخامت جثّه بدید و مهابت آواز بشنید طمع در بست که گوشت و پوست فرا خور آواز باشد. مى‏ کوشید تا آن را بدرید الحق چربوى بیشتر نیافت.»[1]

لا تقل: مگوى

( 3166) مرد قوى هیکلى بچه‏اى را دید و باو نزدیک شد بچه از دیدن او وحشت کرده رنگش زرد شد. ( 3167) مرد گفت اى پسر قشنگ نترس که تو بر بالاى من قرار خواهى گرفت‏. ( 3168) من اگر ترساننده‏ام فرض کن که بچه امردى هستم همان طور که بشتر سوار مى‏شوند بالاى من بنشین و بران‏. ( 3169) صورت صورت مرد و معنى این طور؟ که از بیرون آدم و از درون دیو لعین باشد. ( 3170) اى تنومند خم شده آویخته به آن دهلى مى‏مانى که باد شاخه درخت را سر آن مى‏کوبید. ( 3171) و صداى آن باعث شد که روباهى براى خاطر صداى طبلى که چون خیک پر باد بود شکار خود را از دست بدهد. ( 3172) ولى پس از آن که دهل را دید و دید که چاق نبوده و یک آلت میان خالى بى‏کاره است گفت خوک بهتر از این خیک خالى است‏. ( 3173) آرى روبهان از آواز دهل مى‏ترسند ولى عاقل او را همواره مى‏زند و ترس ندارد.

در این ابیات مولانا ، مردم نا آگاه را به روباه تشبیه می کند ومی گوید: این گونه مردم از ادعای تو خالیِ اهل دنیا می ترسند، اما مرد دل آگاه وعارف این طبل تهی را برای سروصدا نمی کوبد، آن را می زند تا به سکوت وادارش کند.