باز خوانی

پیام  عاشورا

شما دانشوران و علماى دین نه در خور موقعیّت و عنوان خویش رفتار مى‏کنید و نه کسى که خود را به خطر افکند و از حق و عدالت سخن گوید، او را در برابر ظالمان یارى مى‏کنید.

شما به جاى حق گویى و صراحت و بیان دردها و رنجها و حق‏کشى‏ها، با چرب‏زبانى و تملق‏بافى و چاپلوسى و سازش با آفت استبداد و انحصار، تنها به امنیّت خود مى‏اندیشید، نه حقوق و امنیّت دیگران و حراست از دین و دفتر، و عمل به قانون خدا؛ و از هشدارهاى خدا نیز- که شما را از سازش با ستمکاران و تمایل به آنان هشدار داده است- هشدار نمى‏پذیرید و غفلت مى‏کنید.

راستى که فاجعه و مصیبت شما از همه سهمگین‏تر است؛ چرا که شما از جایگاه فرهنگى و معنوى و علمى و دینى خویش رانده شده و از رسالت عالمانه و آگاهانه دست شسته‏اید.

باید رهبرى جامعه و تحقق قانونگرایى و قانون محورى به دست دانشمندان و دین شناسانى باشد که امانتدار مقررات خدا و آگاه به حلال و حرام اویند و با همه‏ وجود در اندیشه تأمین و تضمین حقوق مردم‏اند، امّا اینک آن موقعیّت معنوى و جایگاه علمى از شما گرفته شده است؛ چرا که از محور حق و عمل به آن پراکنده شدید و در باره سبک و سیره پیامبر- پس از آن همه دلیلهاى روشن- به کشمکش پرداختید.

راستى اگر شما در برابر رنجها و شکنجه‏ها شکیبایى مى‏ورزیدید و در راه خدا سختى‏ها و ناگوارى‏ها را به جان مى‏خریدید، آن گاه بود که سر رشته‏داران و کارگزاران امور به ناگزیر براى دریافت قوانین و مقررات به سوى شما مى‏آمدند و شما مرجع فکرى و علمى و معنوى جامعه بودید و کارها با نظارت شما جریان مى‏یافت، امّا شما به استبدادگران این فرصت را دادید که موقعیّت رهبرى علمى و نظارت بر حسن جریان کارها را از شما گرفتند و با ندانم کارى خویش، کار دین خدا را بر آنان سپردید تا بر اساس پندارها و بافته‏هاى سست و زورمدارانه خویش عمل کنند و در راه هواهاى جاه‏طلبانه و ظالمانه خود گام سپارند.

دلیل سیطره آنان بر شما و به کف گرفتن رهبرى جامعه، این است که شما از فداکارى و جانبازى در راه حق مى‏گریزید و عاشقانه به زندگى زودگذر این جهان دل مى‏بندید؛ به همین جهت هم توده‏هاى محروم و ناتوان را به بند استبداد مى‏سپارید تا با سرکوب و فریب پاره‏اى را برده ذلیل خویش سازند و پاره‏اى دیگر در غم آب و نان گرفتار گردند و استبدادگران زورمدارانه و بر اساس هواهاى دل خویش در ناز و نعمت غوطه خورند و با دنباله‏روى از زشتکاران و هوسبازى‏هاى خویش رسوایى‏ها به بار آورند و در برابر خداى توانا گستاخى ورزند.

کار به جایى برسد که در هر شهر و دیارى سخنور و سخنگویى از ستایشگران بارگاه ظلم، بر فراز منبر رود و بر این جایگاه مقدس گماشته شود و کران تا کران کشور و دین و دنیاى مردم در سیطره آنان باشد و دست بیدادشان در همه جا براى هر فشار و جنایتى باز؛ و مردم به ناگزیر به گونه‏اى برده آنان گردند و تن به ذلّت سپارند که هر دستى بر سرشان کوبیده شود، قدرت دفاع از خود را نداشته باشند.

فشار اختناق و استبداد به جایى برسد که حاکمى خودکامه و کینه‏توز و خشونت کیش بر آگاهان و ستم ناپذیران بتازد و دیگرى براى هواى دل خویش، بینوایان و توده دربند را بکوبد و بر آنان سخت گیرد و سوّمى که گمارنده این‏هاست و خود را فرمانروایى بى‏چون و چرا و نقد ناپذیر و فراتر از قانون و پاسخگویى در برابر جامعه و مردم مى‏شمارد، نه خدا را بشناسد و نه روز رستاخیز را.

با این بیان، یکى از هدف‏هاى حسین علیه السّلام اوج بخشیدن علم و عالم به جایگاه خود و توجّه دادن آنان به رسالت سنگین خویش است تا آنان از آن حضرت بیاموزند که از ارزشها پاس دارند نه ضدّ ارزشها، تا آفت‏زدا باشند و نه آفت‏زا، تا ظلمت شکن باشند و نه ظلمت آفرین، تا پرده‏هاى فریب و ریاکارى و خیانت را بدرند و راه فلاح بگشایند و نه توجیه‏گر ظلم و عمله استبداد، تا سازنده باشند و نه سوزاننده، شفا بخش باشند و نه بیمارى‏زا، فرهنگ ساز و فرهنگ بان و اندیشاننده باشند و نه خرافه پرداز و تخدیرگر و عوام زده و عوام زاده، عامل پیشرفت و اوج و ترقى جامعه باشند نه ترمز ایستایى و ذلت پذیرى، نیروى پیش برنده و بالابرنده و رشد دهنده باشند و نه باعث سقوط و نگونسارى، از حقوق مردم پاس دارند نه صاحبان قدرت و امکانات، و از قانونگرایى و قانون مدارى و عملکرد قانونى و نقد پذیرى و پاسخگو بودن حکومت پیام دهند و نه عکس این اصول مترقّى، و مردم را با گفتار و عملکرد زیبا و شایسته به خدا نزدیک سازند و نه دور گردانند و فرارى دهند.