باز خوانی

پیام  عاشورا

سفارش دو امانت گرانبها [1]

هنگامى که سخنانش پایان یافت، دست راست خویش را بر سر حسن علیه السّلام و دست چپ را بر سر حسین علیه السّلام نهاد و آن گاه سر مبارک را به سوى آسمان بلند کرد و فرمود: پروردگارا! بى‏گمان محمّد بنده برگزیده و پیامبر توست و این دو تن از پاکان و شایستگان خاندان من و از برگزیدگان نسل و تبار من مى‏باشند. اینان همان عزیزانى هستند که در میان امّت به یادگار مى‏گذارم و فرشته وحى برایم خبر آورده است که این فرزندم، حسین علیه السّلام، به دست تبهکاران آتش افروز به شهادت خواهد رسید و مردم او را در برابر بیداد پیشه زمانش بى‏یار و یاور خواهند گذاشت! بار خدایا! شهادتش را بر او خجسته ساز! و او را سرور و سالار شهیدان راه حق قرار ده! بار خدایا! خیر و برکت را از کشندگان تبهکار او بردار و آنان را رسوا ساخته و در شعله‏هاى سوزان آتش دوزخ درآور، و آنان را در فروترین طبقه جهنّم بیفکن! هنگامى که سخنان پیامبر به اینجا رسید، صداى ضجّه و گریه مردم در فضاى مسجد پیچید. پیامبر گرامى رو به آنان کرد که: «أ تبکون و لا تنصروه؟» آیا مى‏گریید و یاریش نمى‏کنید؟

سپس بازگشت و در حالى که رنگ چهره‏اش دگرگون گشته و سیماى نورافشانش سرخ و برافروخته شده بود، دگرباره به سخن پرداخت و در حالى که سیلاب اشک از دیدگانش روان بود، رو به بارگاه خدا کرد که: بار خدایا! تو خود هماره یار و یاور او، باش!

«اللّهمّ فکن انت له ولیّا و ناصرا.» آن گاه افزود:

«ایّها النّاس انّى خلّفت فیکم الثقلین: کتاب اللَّه و عترتى ... لن یفترقا حتى یردا علىّ الحوض، و انّى انتظرهما و لا اسألکم فی ذلک الّا ما امرنى ربّى، ان اسألکم المودة فی‏ القربى! ...»

هان اى مردم! حقیقت این است که من جهان را بدرود مى‏گویم و در میان شما دو امانت گرانبها و هدایت‏کننده به سوى حق و فضیلت بر جاى مى‏گذارم که عبارتند از: کتاب خدا و خاندان من.

به هوش باشید که این دو امانت، جدایى ناپذیرند تا در کنار حوض کوثر بر من وارد گردند و من در روز رستاخیز، در آنجا، در انتظار آن دو خواهم بود.

اى مردم! من در مورد آن دو امانت بزرگ و شکوهبار و گرانبها، جز آنچه پروردگارم به من امر فرموده است- که از شما دوستى و مهر به خاندان را بخواهم- هیچ چیز دیگرى از شما نمى‏خواهم. پس نیک بنگرید که مبادا فردا مرا در حالى در کنار حوض کوثر دیدار کنید که خاندانم را به خشم آورده و آنان را به رنج افکنده و در حق آنان بیداد روا داشته و آنان را به شهادت رسانده باشید! به خداى سوگند! در روز رستاخیز از این امّت، سه پرچم و سه گروه- که هر کدام زیر یکى از آن پرچم‏ها هستند- بر من وارد خواهند شد که تنها یکى از آن‏ها مورد احترام هستند و از رستگاران و نجات یافتگان خواهند بود و آن دو پرچم و دو گروه دیگر، از من نخواهند بود.

سه پرچم در روز رستاخیز

«و اللَّه سترد علىّ یوم القیامة ثلاث رایات من هذه الامة.»[2]

آن گاه فرمود: از این سه پرچمى که در روز رستاخیز بر من وارد مى‏شوند، پرچمى تیره و تار و ظلمت زده است که فرشتگان از آن مى‏هراسند و از آن اظهار بى‏تابى و نفرت مى‏کنند.

« رایة سوداء مظلمة قد فزعت منها الملائکة.»

آن پرچم و طرفداران و به دوش کشندگانش مى‏آیند تا در برابر من مى‏ایستند و من از آنان مى‏پرسم: شما کیانید و از کجا مى‏آیید؟ «فأقول: من أنتم؟» آنان پاسخ مى‏دهند: ما از توحیدگرایان و خداپرستان جهان عرب و از امّت تو هستیم! «نحن من امتک یا احمد!»

من به آنان مى‏گویم: من محمّد هستم، پیامبر خدا به سوى عرب و عجم!

«انا احمد نبى العرب و العجم!»

آنان مى‏گویند: ما از امّت و جامعه تو هستیم اى پیامبر خدا! اینک به سوى شما آمده و چشم امید به شفاعت شما دوخته‏ایم.

به آنان مى‏گویم: شما پس از من با کتاب پرشکوه خدا، قرآن شریف، و با خاندانم چگونه رفتار کردید؟

«فاقول لهم: کیف خلفتمونى من بعدى فی اهلى و عترتى و کتاب ربّى؟»

آنان پاسخ مى‏دهند: اى پیامبر خدا واقعیّت این است که کتاب خدا و مقررات و مرزهاى احکام آن را تباه ساختیم و در مورد خاندانت نیز، زشت و ظالمانه عمل کردیم؛ چرا که هماره در این تلاش احمقانه بودیم که آنان را از روى زمین برداریم و در این راستا بود که به جاى بهره‏ورى از دانش و معنویّت پرشکوه آنان، از آنان روى برتافتیم و به مخالفت و دشمنى با آن بندگان شایسته و وارسته و محبوب خدا پرداختیم!

«امّا الکتاب فضیعناه، و امّا عترتک فحرصنا أن نبیدهم عن جدید الارض.»

و در این شرایط است که این پرچم و این گروه در حالى که به شدّت تشنه هستند و چهره‏هایشان سیاه گشته، بازمى‏گردند و از آمرزش خدا محروم مى‏شوند! آن گاه پرچم دیگرى که سیاهى و تیرگى‏اش از پرچم نخست افزونتر است، با طرفداران و به دوش کشندگانش بر من وارد مى‏گردند و من از آنان خواهم پرسید که:

پس از رحلت من با دو امانت گرانبهایم، قرآن و عترت، چگونه رفتار کردید؟!

«ثم ترد علىّ رایة اخرى اشدّ سوادا من الاولى، فأقول لهم: کیف خلفتمونى من بعدى فی الثقلین: الأکبر و الأصغر، کتاب ربّى و عترتى؟»

آنان پاسخ مى‏دهند: ما با ثقل اکبر یا کتاب پرشکوه خدا مخالفت ورزیدیم و احکام و مقررات انسانساز و عدالت آفرین و آزادمنشانه آن را کنار نهادیم و از پى هواهاى جاه‏طلبانه خود رفتیم. و با امانت دیگر تو- که عترت و خاندان گرانمایه‏ات باشند- نیز به مخالفت برخاسته و با آنان ظالمانه رفتار نمودیم و ضمن زیر فشار قرار دادنشان، آنان را در دفاع از حق و عدالت تنها گذاشتیم و در برابر بیدادگران یاریشان‏

نکردیم و آنان را سخت پراکنده نموده و از خانه و کاشانه خویش آواره ساخته و آنان را به شهادت رساندیم.

«امّا الأکبر فخالفناه، و امّا الأصغر فخذلنا، وَ مَزَّقْناهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ‏.»

اینجاست که من به آنان خواهم گفت: بروید و از من دور شوید! و آن‏گاه است که آنان در حالى که سخت تشنه و درمانده‏اند و چهره‏هایشان سیاه گشته و بر آن گرد و غبار خفّت و رسوایى گناه و بیدادگرى نشسته است، از راهى که آمده‏اند بازمى‏گردند.

«فاقول: الیکم عنّى فیصدرون عطاشا مسوّدة وجوههم.»

سپس پرچم دیگرى که نورافشان است و از آن فروغى پرتو افکن مى‏باشد بر من وارد مى‏گردد، و من به آنان خواهم گفت: شما چه کسانى هستید؟

«ثمّ ترد على رایة اخرى تلمع نورا فاقول لهم: من انتم؟»

آنان پاسخ مى‏دهند: ما مردمى توحیدگرا و پروا پیشه و از حق‏جویان و حق طلبان و حق پرستان و حق پذیرانیم.

«نحن اهل کلمة التوحید و التّقوى من امة محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم.»

ما کسانى هستیم که کتاب پرشکوه خدا، قرآن شریف را گرامى داشتیم و آن را بسان جان شیرین و عزیزتر از آن حفظ کردیم و از خطرهاى رنگارنگ پاس داشتیم و حلال آن را حلال و حرامش را حرام و ناروا شمردیم و به راستى به رهنمودهاى آن عمل کردیم و از هشدارهایش هشدار پذیرفتیم و از پند و اندرز و درس‏هاى انسانساز و عبرت آموز و عبرت انگیزش درس‏هاى عبرت گرفتیم و اندرزها پذیرفتیم.