باز خوانی

پیام  عاشورا

 «و نحن بقیة اهل الحق، حملنا کتاب اللَّه فاحللنا حلاله و حرمنا حرامه ...»

ما مردمى هستیم که خاندان گرانمایه پیامبر را گرامى و پابرجا نگاه داشتیم و از جان گرامى آنان پاس داشتیم، چرا که همان گونه که از جان و مال و هستى و امکانات و فرزند و خانواده خویش دفاع مى‏نمودیم، آنها را یارى مى‏کردیم، از حقوق و کرامت و شکوه و معنویّت و امنیّت و آزادى خاندان پیامبر در برابر بیداد پیشگان و تجاوزکاران دفاع کردیم و آنان را با همه وجود یارى نمودیم و دوشادوش آنان با دشمنان ددمنش و تجاوزکارشان به رویارویى برخاستیم.

«و احیینا ذرّیة محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم، فنصرناهم من کلّ ما نصرنا منه انفسنا، و قاتلنا معهم من‏

ناواهم ....»

اینجاست که من به آنان خواهم گفت: مژده باد بر شما که من پیامبرتان محمّد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم هستم.

«فاقول لهم: ابشروا، أنا نبیّکم محمّد ....»

آرى، درست مى‏گویید، به راستى که شما در زندگى دنیا همان گونه عمل کردید و همان‏سان رفتار نمودید که وصف کردید.

«فلقد کنتم فی دار الدّنیا کما وصفتم.»

و آن گاه است که من از حوض کوثر به آنان آب خوش و گوارایى خواهم نوشاند و آنان سیراب و سرفراز مى‏گردند و با دریافت مژده ورود به بهشت پرطراوت و زیباى خدا، بدان جا رهسپار شده و براى همیشه در - بهشت پر نعمت خدا خواهند بود.[1]

از روند تاریخ و آینده جامعه‏

و نیز ابن عباس آورده است که: من به هنگام شدّت یافتن آخرین بیمارى پیامبر خدا- که بر اثر آن جهان را بدرود گفت- در کنار بسترش بودم. آن حضرت در آن شرایط، حسین علیه السّلام را بر سینه مبارک چسبانید و در حالى که آخرین لحظات بود و روح بلند و ملکوتى آن بزرگوار آماده پرواز، و عرق از چهره مبارک و پیشانى بلندش بر سر و روى فرزند دلبندش نیز مى‏چکید، مى‏فرمود:

«مالى و لیزید؟ لا بارک اللَّه فیه، اللّهم العن یزید!»[2]

مرا با یزید سیاه رو چکار؟ خداى برکت را از عمر و زندگى او بردارد! و آن گاه رو به جانب آسمان مى‏کرد که: بار خدایا! لعنت و نفرینت را نثار «یزید» ساز! پس از آن براى مدّتى از هوش رفت و پس از بهوش آمدن در حالى که دیدگانش اشکبار بود، دگرباره حسین علیه السّلام را بوسه باران ساخت و فرمود:

«أما إنّ لى و لقاتلک مقاما بین یدى اللَّه عزّ و جلّ.»[3]

امّا بى‏گمان براى من و کشنده سیاه‏رو و تبهکار تو اى حسین عزیز! در پیشگاه خدا جایگاهى براى حسابرسى و شکایت به بارگاه او خواهد بود و من در آنجا از بیدادى که بر تو و یارانت خواهد رفت، دادخواهى خواهم نمود و من طرف آنان خواهم بود!

و نیز «سعید بن جبیر» از «ابن عباس» آورده است که: نزد پیامبر گرامى نشسته بودم که بناگاه حسن علیه السّلام آمد.

هنگامى که پیامبر گرامى او را دید، گریه کرد و فرمود: حسن جان بیا! بیا! آن کودک گرانمایه که به آهستگى گام مى‏سپرد، به سوى پیامبر رفت و آن حضرت او را برگرفت و روى زانوى راست خویش نشاند.

چیزى از این جریان نگذشته بود که حسین علیه السّلام وارد شد و پیامبر گرامى با دیدن آن کودک مه سیما نیز به گریه افتاد و او را نیز با نهایت مهر و محبّت نزد خویش فراخواند و روى زانوى چپ نشاند! آن گاه دخت ارجمندش فاطمه علیها السّلام وارد شد و پیامبر گرامى با دیدن فاطمه نیز گریه کرد! و او را نیز نزد خویشتن فرا خواند و در پیشاروى خود نشاند.

و از پى همه آنان، امیر مؤمنان علیه السّلام آمد و پیامبر با دیدن آن حضرت نیز گریست و او را هم بسان آنان به سوى خویش فرا خواند و در سمت راست جاى داد.

یاران پیامبر پرسیدند: چرا با دیدن هر یک از این چهار وجود گرانمایه، گریه سر دادید؟ آیا در میان آنان کسى نبود که دیدارش شما را شاد و شادمان سازد؟! «فقال له اصحابه: یا رسول اللَّه! ما ترى واحدا من هؤلاء الا بکیت، أو ما فیهم من‏ تسرّ برؤیته؟» پیامبر در پاسخ آنان فرمود:

«و الّذى بعثنى بالنّبوة و اصطفانى على جمیع البریه، ما على وجه الأرض نسمة أحب الى منهم، و انما بکیت لما یحل بهم من بعدى، و ذکرت ما یصنع بهذا ولدى الحسین ...»[4]

به آن خداى توانایى که مرا فرمان بعثت داد و بر کران تا کران هستى و همه موجودات برگزید، سوگند! که نزد من هیچ کس و هیچ پدیده‏اى در روى زمین از این چهار تن محبوب‏تر و پسندیده‏تر نیست، امّا گریه‏ام بدان جهت بود که به یاد رفتار زشت و ظالمانه‏اى افتادم که پس از رحلت من، بیدادگران امّت در حق اینان روا مى‏دارند و فرزند گرانمایه‏ام حسین علیه السّلام را به جرم عدالت خواهى و مبارزه با ستم و حق‏کشى و به گناه دعوت به آزادى و آزاد اندیشى و مبارزه با پایمال شدن حقوق بشر به شهادت مى‏رسانند!! گویى هم اینک به همراه او هستم و مى‏نگرم که این نور دیده‏ام به حرم و آرامگاه من پناه مى‏آورد، امّا باز هم به او پناه داده نمى‏شود و حقوق و آزادى و امنیّت او از بیداد تبهکاران در امان نمى‏ماند و کسى نیز فریاد دادخواهى و یارى‏طلبى‏اش، بر ضدّ ستم و استبداد را پاسخ مثبت نمى‏دهد و به یارى او برنمى‏خیزد. آرى، به یاد این بیدادها افتادم که اشک و گریه امانم نداد! آن گاه افزود: آرى، گویى مى‏نگرم که از کنار آرامگاه من بناگزیر کوچ مى‏کند و به سوى سرزمینى که فرودگاه و شهادتگاه اوست مى‏شتابد و تنها گروهى از مردم با ایمان و حق طلب و آزادیخواه به یارى او برمى‏خیزند و به همراه او به شهادت مى‏رسند و اینان هستند که در روز رستاخیز سرور و سالار شهیدان راستین امّت من خواهند بود.

گویى او را مى‏نگرم که هدف تیر تجاوزکاران تیره بخت قرار مى‏گیرد و پس از اصابت تیرها و نیزه‏ها و شمشیرهاى بسیار بر پیکرش، از مرکب خویش بر آن ریگ‏هاى تفتیده نینوا فرو مى‏افتد، و آن گاه مظلومانه و قهرمانانه به دست سیاهکارترین و تاریک‏اندیش‏ترین آفریده خدا سر بریده مى‏شود.

هنگامى که سخنان آن حضرت به اینجا رسید، ناله‏اى جانسوز از ژرفاى دل سر داد و گریه کرد و همه را به گریه انداخت، به گونه‏اى که صداى ضجّه و شیون حاضران بلند شد! پس از آن، پیامبر خدا بپا خاست و در حالى که دست به بارگاه خدا برداشته بود، نیایشگرانه گفت: پروردگارا! از ستم و بیدادى که پس از من بر خاندان گرانمایه‏ام خواهد رفت، به پیشگاه تو شکوه مى‏آورم.

«اللّهم انى اشکو الیک ما یلقى اهل بیتى بعدى.»

و نیز آورده‏اند که حسین علیه السّلام بر برادر گرانمایه‏اش حسن علیه السّلام وارد شد و هنگامى که چشمش به جمال دل آراى برادر افتاد، گویى رویداد غمبارى را به یاد آورد که گریه امانش نداد.

حضرت مجتبى علیه السّلام فرمود: حسین جان! چه موضوعى شما را به گریه انداخت و اشک از دیدگانتان جارى ساخت؟

«ما یبکیک یا ابا عبد اللَّه؟»«فقال: أبکى لما یصنع بک.»

پاسخ داد: بر بیداد و خیانتى که در حق شما مى‏رود گریه مى‏کنم.