دُعا: نفرین.

 دُعاى لوط: اشاره است بدان چه لوط گفت: إِنِّی لِعَمَلِکُمْ مِنَ اَلْقالِینَ. رَبِّ نَجِّنِی وَ أَهْلِی مِمَّا یَعْمَلُونَ: من کردار شما را زشت مى‏دانم. پروردگارا، مرا و کسان مرا از آن چه مى‏کنند برهان»[2] و نفرین وى موجب شد که شهر آن قوم زیر و زبر شود. «جَعَلْنا عالِیَها سافِلَها».[3]

به هر قرنى سیاست‏ها بُدست: چنان که در جاى جاى قرآن کریم آمده است که خدا کافران را عذاب فرمود به نفرین پیمبران.

خون شود کُه‏ها:

          بس کنم گر این سخن افزون شود             خون جگر چه بود که خارا خون شود

          این جگرها خون نشد نه از سختى است             غفلت و مشغولى و بد بختى است‏

3821- 3820 /د1

خون شود که‌ها و باز آن بفسرد: اشاره دارد به آیهْ ‌شریفه سوره «حشر»: اگر قرآن بر کوه‌ها نازل شود، «لَوْ أَنزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَّرَأَیْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْیَةِ اللَّهِ...» :اگر این قرآن را بر کوهى نازل مى‏کردیم، مى‏دیدى که در برابر آن خاشع مى‏شود و از خوف خدا مى‏شکافد!.[5]

لیک از اشتر نبیند غیر پشم:  اشاره دارد به آیه شریفه: «یَعْلَمُونَ ظَاهِرًا مِّنَ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَهُمْ عَنِ الْآخِرَةِ هُمْ غَافِلُونَ»:آنها فقط ظاهرى از زندگى دنیا را مى‏دانند، و از آخرت (و پایان کار) غافلند![6]

سخن از قدرت مردان حق و این‌که اولیاء‌الله در تحت حضانت ویژهْ الهی‌اند و آگاهی آنها به آگاهی حق پیوسته است. مولانا برای بیان این موضوع، معجزات پیامبران را یادآور می‌شود. اگر حمایت الهی نبود، موسی چگونه می‏‏توانست هنر کند و با یک چوب‌دستی، بساط حکومت فرعون را زیرورو کند.[7] یا حضرت نوح چگونه می‏‏توانست با یک نفرین آسیب‌زننده، خاور و باختر زمین را غرق در آب کند؟[8] اگر پشتیبانی حضرت حق نبود، لوط، آن رادمرد الهی، چگونه می‏‏توانست با یک دعا، شهرهای قوم خود را زیرورو سازد و آنان را ناکام گرداند. شهر آنان که به مثابهْ بهشت بود به رودخانهْ سیاه مبدّل شد.[9] مولانا به آیهْ ‌شریفه سوره «حشر» نظر دارد: اگر قرآن بر کوه‌ها نازل شود، مولانا از این آیهْ چنین بهره‌برداری می‏‏کند که تجلی قدرت حق، کوه را خون می‏‏کند، اما تو که چشم دیدن حقایق را نداری و مردود حقی، آن را نمی‌بینی. خلاصه از نظر مولانا: اولیا مقرّبان خداى‏اند و نزد او ارجى بزرگ دارند. اگر در ظاهر خوار و ژنده‏اند در نزد حق مقرَّب‏ترین بنده‏اند. اگر آنان را از بى‏ادبان رنجى رسد، خدا از آزار دهندگان کیفر کشد.

          گر زنى بر نازنین‏تر از خودت             در تگ هفتم زمین زیر آردت.

          قصّه عاد و ثمود از بهر چیست             تا بدانى کانبیا را نازُکى است.

          این نشان خسف و قَذف و صاعقه             شد بیان عزّ نفس ناطقه‏

ظاهرشان خموش است و دل‏هاشان از عشق خدا در جوش، با دنیا پرستان بیگانه‏اند و با حق آشنا، نفس را کشته‏اند و زنده‏اند به خدا.

          تو را با حق آن آشنایى دهد                      که از دست خویشت رهایى دهد

          که تا با خودى در خودت راه نیست             و ز این نکته جز بى‏خود آگاه نیست‏

          نه مطرب که آواز پاى ستور                      سماع است اگر عشق دارى و شور

          مگس پیش شوریده دل پر نزد                  که او چون مگس دست بر سر نزد

(بوستان سعدى، ص 111)

در ادامه مولانا می گوید: «دوربین» کسی است که امور دور از حقیقت را می‌بیند؛ یعنی در امور دنیوی بسیار موشکاف و بینا هستی، اما از شتر به این بزرگی، پشمی بیش نمی‏‏بینی. خلقت شتر فکرت‌برانگیز است، اما تو به جای مطالعهْ شگفتی‏های خلقت او، تنها به ظاهر او نگاه می‏‏کنی