جمع آمدنِ اهل آفت هر صباحى بر در صومعه

عیسى علیه السّلام جهت طلب شفا به دعاى او

رفت و آمد اولیاى خدا میان مردمان برکت است

جمع آمدن اهل آفت: به دنبال ابیات قبل وسخن از فایدهْ پناه بردن به مردان حق، مولانا عیسای مسیح رابه عنوان عالی ترین نمونه یاد می کند.موضوع این ابیات وابیات بعدی مأخذ خاصی ندارد ودر واقع بیان واقعیتی است که دربارهْ عیسی در منابع مسیحی واسلامی ودر تفاسیر قرآن آمده است

 ضریر: نابینا.

لنگ: براى پاىِ از کار افتاده، و «شَل» براى دست و پا هر دو به کار مى‏رود.

اهل دلق: کنایه از درویش و مستمند.

دَم: دمیدن، نفس، دعا.

جُناح: گناه. لکن در بیت به معنى آفت و رنج است.

اوراد: جمع ورد: دعا.

جُوق: (ترکى) گروه، دسته.

شسته: یعنی نشسته.

سوی غفّاری و...: یعنی به امید بخشایش ولطف حق

خان: یعنی خانه.

پادَوان: یعنی با پای خود.

( 298) خوان اهل دل صومعه عیسى است هان اى آن که گرفتارى دارى این در را رها مکن‏. ( 299) از هر طرف مردم از اشخاص کور و شل و لنگ و دلق پوشان هر صبح جمع مى‏شدند. ( 300) بر در صومعه عیسى (ع) تا آن بزرگوار با دم شفا بخش خود آنها را از درد نجات دهد. ( 301) او چون از ادعیه خود فارغ مى‏شد وقت چاشت از صومعه بیرون مى‏آمد. ( 302) مبتلایان را مى‏دید که جوقه جوقه با حال نزار نشسته و با امیدوارى انتظار او را دارند. ( 303) آن حضرت دعا کرده و مى‏گفت که از طرف خداوند حاجت همگى روا شد. ( 304) اکنون بدون رنج و سختى بطرف غفارى و اکرام خداوند روانه شوید. ( 305) آن وقت همگى چون شترهائى که زانوى بسته‏شان یک مرتبه گشوده شود. ( 306) بدون درنگ همگى شاد و خرم بر اثر دعاى عیسى دوان دوان مى‏رفتند.

در حدیث است که رفت و آمد اولیاى خدا میان مردمان برکت است.[1] مولانا در این ابیات به این حدیث نظر دارد و عیسای مسیح رابه عنوان عالی ترین نمونه یاد می کند.