فریب ظاهر سازان حیلت اندیش را نباید خورد 

 جَلَب: آن چه از شهرى به شهرى برند براى فروختن. کسب کردن.

قَد فَضَضتُم: همانا شما پراکنده شدید و سر گردان به سوى گندم رفتید سپس پیمبر را واگذاردید ایستاده.

چشمی بمال: یعنی ببین که چه اشتباهی کرده‌ای.

خَیرٌ مِن اللَّهو: بهتر از بازیچه و هوسرانى، اشاره به آیه شریفه در سوره جمعه که مى‏فرماید: «وَ إِذا رَأَوْا تِجارَةً أَوْ لَهْواً اِنْفَضُّوا إِلَیْها وَ تَرَکُوکَ قائِماً قُلْ ما عِنْدَ اَللَّهِ خَیْرٌ مِنَ اَللَّهْوِ وَ مِنَ اَلتِّجارَةِ وَ اَللَّهُ خَیْرُ اَلرَّازِقِینَ»[1]

خَیرُ الرّازِقِینَ: بهترین روزى دهندگان.

گندم را روزى دادن: از خاک و آب و آفتاب وسیلت رشد آن را آماده ساختن. و اشاره است بدان که باید به خدا توکل کرد و از او روزى طلبید که« إِنَّ اَللَّهَ هُوَ اَلرَّزَّاقُ ذُو اَلْقُوَّةِ اَلْمَتِینُ».[2]

گندم از آسمان فرستادن: اشاره است بدان چه در داستان آدم آمده است که، چون به زمین آمد چهل شبانه روز چیزى نخورد و گرسنه همى‏بود. خداى تعالى از آن درخت گندم که در بهشت خورده بود و از آن سبب از بهشت محروم مانده بود، یک ذره گندم بر دست جبرئیل داد و آدم را فرمود این را بکار که خورش تو و فرزندان تو از این خواهد بود.[3]

 ( 421) این حکایت را بشنو که خداوند چقدر زجر داد و به اصحاب پیغمبر سخنان سرد گفت‏ . ( 422) براى اینکه در سال قحطى ببانگ دهل نماز جمعه را باطل کرده و رفتند . ( 423) براى اینکه مبادا دیگران مال التجاره را ارزان بخرند و آنها سود ببرند و ما از آن سود بمانیم‏ . ( 424) پیغمبر در نماز تنها ماند با دو سه نفر از اشخاص فقیر که اهل نیاز بودند . ( 425) فرمود طبل بازى و بازرگانى چگونه شما را از شخص ربانى جدا کرد؟ . ( 426) براى مشتى گندم آواره شدید و پیغمبر را در حال قیام نماز تنها رها کرده و رفتید . ( 427) براى مشتى گندم تخم باطل کاشته فرستاده حق را تنها گذاشتید . ( 428) صحبت او از مال و لهو و لعب بهتر است چشم خود را بمال و ببین چه کسى را رها کرده و در پى چه چیزى رفتى‏ . ( 429) بر اثر حرص هنوز یقین نکرده‏اید که من رزاق و بهترین روزى دهندگانم‏ . ( 430) کسى که گندم را پرورش داده و روزیش مى‏دهد کى ممکن است توکل مرا بى‏اعتنائى کرده و بى‏فایده بگذارد . ( 431) براى خاطر گندم از کسى جدا شدى که گندم را از آسمان فرستاده است‏ .

به این مطلب توجه کن که خداوند چقدر یاران و پیروان پیامبر را از لهو و لعب باداشته و با آنان با سخنان گرم و سرد، یعنی گاهی با لطف و نرمی و گاهی با قهر و خشنونت، حرف زده است. نظر مولانا به روایتی است که یک بار به‌هنگام نماز‌جماعت در حضور پیامبر، منافقان کوردل، طبل‌های آذوقه و بازار را به صدا درآوردند و نمازگزاران برای آن‌که متاع ارزان بخرند، نماز را رها کردند و به سوی بازار شتافتند و در سورهْ جمعه، آیهْ 11 اشاره به این واقعه شده است: پروردگار به اصحاب نبی با سرزنش می‌فرماید: صدای طبل و منافع این دنیا شما را از چنین مرد ربّانی برید و دیوانه‌وار به سوی گندم رفتید و پیامبر را که برای نماز قیام کرده بود، ترک گفتید.