|
( 248)بود بقالى و وى را طوطیى |
|
خوش نوایى سبز و گویا، طوطیى |
|
( 249)بر دکان بودى نگهبان دکان |
|
نکته گفتى با همه سوداگران |
|
( 250)در خطاب آدمى ناطق بدى |
|
در نواى طوطیان حاذق بدى |
|
( 251)جَست، از سوى دکان، سویى گریخت |
|
شیشههاى روغن گُل را بریخت |
|
( 252)از سوى خانه بیامد خواجهاش |
|
بر دکان بنشست، فارغ خواجهوش |
|
( 253) دید پر روغن دکان و جامه چرب |
|
بر سرش زد، گشت طوطى کَل ز ضرب |
|
( 254)روزکى چندى سخن کوتاه کرد |
|
مرد بقال از ندامت آه کرد |
|
( 255)ریش بر مىکند و مىگفت: اى دریغ |
|
کافتاب نعمتم شد زیر میغ |
|
( 256)دست من بشکسته بودى آن زمان |
|
که زدم من بر سر آن خوش زبان |
|
( 257)هدیهها مىداد هر درویش را |
|
تا بیابد نطق مرغ خویش را |
|
( 258)بعد سه روز و سه شب حیران و زار |
|
بر دکان بنشسته بُد نومید وار |
|
( 259) مىنمود آن مرغ را هر گون نهفت |
|
تا که باشد کاندر آید او بگفت |
خطاب: یعنی زبان یا سخن .
خواجهوش: همانند بزرگان
کل: کچل، بىمو، مجازا بىبرگ و بار.
یکایک سر شاخها کل شود جوانى بپیرى مبدل شود
آفتاب نعمت شد: یعنی نعمت از دستم رفت.
میغ: یعنی ابر.
هر گون: هر نوع و هر جنس.
شگفت: یعنی هرچیزی که برای طوطی تازگی داشت.
کاندر آید او بگفت: یعنی هرچه ممکن بود او را به سخن آورد.
|
محمدرضا افضلی تحصیل کرده درحوزه معارف، پژوهشگر ونویسنده کتاب معارف مثنوی، سروش آسمانی در4جلد(شرح موضوعی مثنوی)، درمحضر مولانادر6جلد(شرح کامل مثنوی معنوی)، شرح لبّ اللباب مثنوی در2جلد،دانشنامه عزالی در4جلد .... |
