ادامه داستان مارگیر

 زَحیر: به مجاز: رنج، سختى.

هنگامه: جمعیت مردم، انبوه مردمان.

بُو العَجَب: یعنی شگفت‌انگیز.

خام ریش: کنایه از احمق، بى‏خرد. (همه چون مارگیر فریب خوردند).

مُنتَشر: پراکنده.

خلق منتشر: یعنی مردم پراکنده در جاهای مختلف شهر. 

کدیه: گدایی، دریوزگى.

توزیع: پخش کردن. پخش کردن مالى که براى صدقه دهند.

ژاژخا: بى‏هوده گو، پر گو. ولى در این بیت به معنى بى‏کاره، ولگرد، و مانند آن به کار رفته است، هر چند با معنى اصلى هم بى‏ارتباط نیست.

پشت پا بر پشت پا حلقه نشستن: در چنین مجلس‏ها معمولاً چهار زانو یا دو زانو مى‏نشینند و در هر دو صورت روى یک پا بر پشت پاى دیگر قرار مى‏گیرد، و تصور اینکه چگونه پشت پا بر پشت پا قرار مى‏گیرد مفهوم نشد مگر آن که بگوییم از انبوهى هر یک پشت پاى خود را به پشت پاى دیگرى حلقه کرده، که آن هم دور مى‏نماید.

( 1029) القصه مارگیر با صد زحمت و رنج مار را مى‏کشید و مى‏برد . ( 1030) ببغداد رسید و براى اینکه در چهار راه هنگامه بر پا کندو ( 1031) لب شط آمد و در آن جا معرکه گرفت و غلغله در شهر بغداد افتاد . ( 1032) که یک مارگیرى اژدها آورده و شکار عجیب و غریبى کرده‏ . ( 1033) صد هزاران بى‏خرد که چون خود او ابله بودند در اطراف معرکه جمع شدند . ( 1034) خودش و مردم منتظر بودند که جمعیت بیشترى جمع شوند . ( 1035) و تماشائیان معرکه زیادتر شده درویش بیشتر بتواند گدائى کرده از مردم پول جمع کند . ( 1036) صد هزار از مردم بى‏کار و بى‏هوده جمع شده پشت به پشت ایستادند . ( 1037) از زیادى جمعیت و ازدحام مردم زن و مرد مخلوط شده و متراکم گشته قیامتى بر پا کرده بودند .

 حراقه:یعنی وارد معرکه شد. تماشاگران نیز برای بهتر دیدن، گردن می‌گشیدند. حُرّاق، نیکلسون آن را پارچه نیم سوخته معنى کرده که براى آتش زنه به کار رود اما پارچه نیم سوخته اینجا مناسبتى ندارد مى‏توان گفت مقصود پارچه کهنه‏اى است که روى مار کشیده بود و چون مارگیر به سر وقت آن مى‏رفت و آن را مى‏جنبانید حاضران گردن مى‏افراشتند و بانگ بر مى‏داشتند.

گلو کشیدن: فریاد بر آوردن (از شکفتگى).

زَمهَریر: سرماى بسیار سخت، شدت سرما.

رسن‌های غلیظ: ریسمان‌های کلفت.

حفیظ: نگاهبان، مراقب که همان مارگیر است.

اخلاط سرد: یعنی سرمازدگی و حالت انجماد.

از شگفت: یعنی درحالی‌که شگفت انگیز می‌نمود.

چاقا چاق: (اسم صوت) طراق طراق، آوازى که از شکستن چیزى بر آید. اژدها بر اثر سر و صدای بلند مردم خشمگین شد و بندها را پاره‌پاره کرد و هر تکه از بندها به جایی می‌افتاد و چق چق صدا می‌کرد.

سکستن: گسستن.

حَجّاج: حجاج بن یوسف ثقفی، حاکم ستمگر دوره اموی.

خویشتن بر استنى پیچید: گویند اژدها چون جاندارى را به کام فرو برد خود را بر درختى یا ستونى پیچید تا استخوان آن که فرو برده خرد شود و هضم گردد.