جولقى: منسوب به جولق ، یعنی کیسه یی بافته از موی یا جنس خشن. همچنین به دسته‏اى از قلندران که برسم این طایفه، موى سر و صورت را مى‏تراشیده و لباسى مویین و خشن از جنس جوال بتن مى‏کرده‏اند .[1]

دلق: یعنی جام? خشن وساد? درویشان است.

 صاحب دلق: همان جولقی است.

   ( 260) از قضا درویشى از جلو دکان او عبور کرد که سرش مثل پشت طاس و طشت بى‏مو و صاف بود. ( 261) طوطى همین که او را دید بسخن آمده با لهجه تأثر آمیزى گفت اى درویش.( 262) براى چه در شمار کچلها آمده‏اى مگر تو هم از شیشه روغن ریخته‏اى.( 263) مردم از سخن طوطى و از قیاسى که نموده درویش را مثل خود پنداشته بود بخنده افتادند.