جواب موسى علیه السلام  فرعون را

 امهال: مهلت دادن، فرصت دادن.

چه کاره نصرتم: پیروزى در اختیار من نیست. مرا با پیروزى چکار. نصرت در اختیار خداست. چنان که در قرآن کریم است:« وَ مَا اَلنَّصْرُ إِلاَّ مِنْ عِنْدِ اَللَّهِ اَلْعَزِیزِ اَلْحَکِیمِ».[1]

زدن با کسى: جنگیدن، مبارزه کردن.

جدا کردن خصم از خصم:یعنی این نزاع را پایان دهد. اشاره است بدان چه در قرآن کریم آمده است:« إِنَّ رَبَّکَ هُوَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ اَلْقِیمَةِ فِیما کانُوا فِیهِ یَخْتَلِفُونَ» همانا پروردگارت داورى مى‏کند میان آنان روز رستاخیز، در آن چه در آن خلاف دارند.»[2]

( 1087) موسى گفت من این اجازه را از خداى خود ندارم من بنده‏ام و بمن امر نشده است که بتو مهلت دهم‏. ( 1088) اینکه تو یار و یاور و قدرت دارى و من کمکى ندارم باین کار کارى ندارم زیرا که من بنده فرمانم‏. ( 1089) من تا زنده‏ام با تو در نبرد هستم کارى هم باین که غلبه کنم یا نکنم ندارم زیرا که من بنده‏ام و مأمور. ( 1090) من مى‏زنم تا حکم خداوند بمن برسد زیرا او است که هر خصمى را از خصم جدا مى‏کند.

موسی گفت: اجازه این کار با من نیست. من بنده‌ای بیش نیستم و از بارگاه الهی به من امر نشده است که تو را مهلت دهم. من مطیع و فرمانبردار امر حق‌تعالی هستم و کاری به این کارها ندارم. من تا زنده‌ام با تمام توان با تو پیکار می‌کنم و مطیع امر حضرت حق‌ام. آن‌قدر با تو پیکار می‌‌کنم تا داوری و حکم حق برسد، زیرا اوست که میان دشمنان قضاوت می‌کند. مضمون این ابیات در آیات قرآنی نیست، اما در تفاسیر مطالب مختصری وجود دارد.

 عشوه دادن: گول زدن، فریب دادن.

باد پیمودن: دعوى بى‏هوده کردن. بى‏هوده گفتن، حرف بی حساب زدن یا خیال باطل کردن است.

مُتّسِع: فراخ، دراز.

مهلت متّسع: یعنی مهلت بی حد و وسیع.

به طوع: به رغبت. به دل خواه.

تیز رو گو: یعنی بگذار تند برود، بتازد.

بر کم زدن: خوار گرداندن، ناچیز کردن. (هر کار کنند از دست من نخواهند رهید).

مهر پیوندند: یعنی بکوشند که طرفدار جمع کنند.

دم دراز: یعنی طولانى.

 ( 1091) فرعون گفت نه بى‏هوده مگو و عشوه مکن مهلت لازم است‏. ( 1092) در همان وقت از طرف خداوند بموسى وحى رسید که مهلت زیاد باو بده و هیچ نترس‏. ( 1093) چهل روز مهلتى که مى‏خواهد بده تا درست فکر حیله نموده و هر نوع تدبیرى که مى‏خواهد بکار برد. ( 1094) او هر کوششى که دارد بکند من هم نخوابیده‏ام باید تند رفت و گفت که راه را قبلا گرفته‏ام‏ . ( 1095) تمام حیله آنها را بهم خواهم زد و آن چه به تدبیر خود بیفزایند من کمش خواهم کرد . ( 1096) اگر آب بیاورند تبدیل به آتش مى‏کنم عیش و نوش خوش آنها را ناخوش خواهم کرد . ( 1097) آنها اگر بخورشید بپیوندند من ویران خواهم کرد کارى مى‏کنم که در وهم نگنجد . ( 1098) تو هیچ نترس و مهلت زیادى بده و بگو هر چه مى‏خواهى سپاه حاضر کن و صد گونه حیله بکار بر .

فرعون گفت: نه، باید به من مهلت دهی؛ کمتر نیرنگ به‌کار‌گیر و کمتر یاوه سرایی کن. حق‌تعالی در همان وقت به موسی وحی کرد که، به فرعون مهلت متسع و بی‌حد و وسیع بده و از او بیمناک مباش. این مهلت را بده تا هر‌چه می‌خواهد برای مکر و فریب تلاش کند. من در کمین او هستم و همه حیله‌های او را خنثی می‌کنم و شدّت و حدّت آن حیله را در‌هم می‌شکنم. آب آنها را به آتش تبدیل می‌کنم و گوارایی آنان را به ناخوشی دگرگون می‌سازم.[3]  فرعون مى‏پنداشت با مهلت خواستن مى‏تواند خود را از موسى (ع) برهاند. دنیا پرستان چنین‏اند و پندارند مکنت دنیا و زندگانى طولانى آنان را از عذاب خدا نجات خواهد داد حالى که خدا فرماید: «وَ لا یَحْسَبَنَّ اَلَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّما نُمْلِی لَهُمْ خَیْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ إِنَّما نُمْلِی لَهُمْ لِیَزْدادُوا إِثْماً»: کافران مپندارند مهلتى که به آنان مى‏دهیم بر ایشان خوب است. مهلتشان مى‏دهم تا بر گناه بیفزایند.»[4]