طلب، مفتاح مطلوبات سالک است 

 غرق عشق: یعنی غرق عشق پروردگار

لَم یَلِد وَ لَم یُولَد: نزاید و زاده نشده است.[1]

 وقت مختلف: یعنی حالات گوناگون وناپایدار داشتن.

همت: یعنی توجه باطنیِ سالک را گویند، ودر مورد پیران و واصلان قدرت ونفوذ باطنی آنهاست.

در همَّت نگریستن: کنایه از سعى و کوشش را در طلب، به نهایت رساندن چنان که دیگرى را بر حق تعالى مقدم ندارد و هر چه خواهد از او خواهد.

          خلاف طریقت بود کاولیا             تمنا کنند از خدا جز خدا

(شرح سبزوارى)

خشک لب: کسی است که نیاز به سیر الی الله در او دیده می شود وهمین احساس نیاز او را به مقصود می رساند.

صیاح: بانگ.

خروسی در صیاح: یعنی خروسی که فریاد می‌کشد؛ صیاح جمع صیحه است.

آلت: یعنی آمادگی روحی برای سلوک در راه حق.

طلب کار: جوینده حق.

پیش او انداز سر: یعنی مطیع و پیرو او باش.

ظلال غالبان: سایه کسانی است که بر نفس و بر موانع راه حق غلبه کرده‌اند.

مولانا می گوید: صوفی که می‏خواهد به صفا برسد و صافی شود، از لحظه‏ها و تمام حالات بهره می‏گیرد و به وقت تکیه می‏کند. اما صافی از این مراحل گذشته و غرق عشق پروردگار است، نه فرزند وقت است و نه فرزند کسی یا چیزی دیگر او غرق نوری است که مطابق آیهْ 3 سورهْ اخلاص، نه می‏زاید و نه زاده می‏شود، ازلی و ابدی و بیرون از قیدهای مکان و زمان است.

صحبت از عشقی است که تو را غرق نور ذوالجلال کند و خود را از یاد ببری و بندهْ احوال مختلف نباشی. مولانا می‌گوید: شخصیت هرکسی را باید از روی خواسته‌ْ او شناخت؛ اگر به سوی خدا رود مرد حق است. از نظر مولانا سالک همواره باید «خشک‌لب» باشد، یعنی نیاز به سیرالی‌الله در او دیده ‏شود. مولانا این نیاز را در همه می‏بیند و می‏گوید: همین نیاز، تو را به مقصود می‏رساند. یا رب گفتن ما، نشانهْ لبیک گفتن خداست.

در ادامه ابیات سخن از «طلب» است که نخستین حرکت بنده در راه وصول به حق است و در برابر کوشش او پاسخی است که به وصال حق می‌انجامد:

د/1 ب/1751

این طلب، هر مانعی را از سر راه تو برمی‌دارد. مانع اصلی راه حق، هوای نفس است. مولانا می گوید: کار حق، به علل و اسبابی که ما می‌جوییم بستگی ندارد. تو هر چقدر هم ناچیز باشی، اگر به حقیقت در جست‌وجوی وصال حق برآیی، می‌توانی همراه مردان حق شوی؛ چنان‌که موری به محضر حضرت سلیمان راه یافت.[2]