در وهم افکندن کودکان اوستاد را 

تأثیر وسوسه در قوهْ خیالیه

 دکان: مکتب خانه. (در روزگاران گذشته بسیار اتفاق مى‏افتاد که از دکان، براى گرد آمدن کودکان و تعلیم دادن آنان استفاده مى‏کردند).

مُصر: اصرار ورزنده، ایستاده بر کار.

آن یار مصر: همان کودک هوشیار است.

مَنبَع: در لغت جاى بر آمدن آب از چشمه یا چاه، در تداول منشأ و مقصود تدبیر کننده است.

امام: پیش رو.

سَر امام آمدن: این چنین است که همیشه مغز باید پا را هدایت کند، کنایه از آن که دیده مى‏بیند سپس پا به راه مى‏افتد.

مقلد: کسی است که هر چه می‏داند تقلیدی است و از حقایق خبر ندارد و آن که

منبع نور خدایی: است مرشد و مرد واصل است.

 نفی کرد: یعنی معلم به این کودک جواب منفی داد اما در ته دل کمی ‏دچار تردید شد که مبادا بیمار باشد.

خیر باشد: تو را چه مى‏شود، خدا بد ندهد.

در دل زدن: اثر کردن.

مولانا در این ابیات دو نکته را متذکر می شود: یکى آن که تا نور علم بر انسان افاضه نشده است، باید از رهبرى استاد ومتخصص تقلید کند و دستورات او را بشنود و عمل نماید وتخطی نکند، دیگر اینکه گفته های، مردم چون بسیار شود در دل‏هاى ضعیف اثر می گذارد،وبدون شک وسوسه تاثیر خود را برقوهْ خیالیه خواهد گذاشت، تنها کسانی از گزند وسوسه در امان اند که یا از نور علم برخوردار باشند یا مقلّد عالمان است.