آدرس کانال تلگرام

درمحضر مولانا

    darmahzaremolanachannel@

کرامات شیخ اقطع و زنبیل بافتن او به دو دست 

 عریش: یاقوت حموى نویسد: «آخرین شهر از مصر است که به شام متصل است. هواى آن نیکو و آبش گواراست.»[1] نیز عریش به معنى سایبان، کوخ، کلبهْ چوبی، بسیاری از صوفیان در کوه لبنان کلبه یی می ساخته وآن را صومعه وعبادت گاه خود می کرده اند. 

عدوِّ جان خویش: شاید از آن جهت که در این دیدار خود را به سختى انداخته بود. در سخن على (ع) به عاصم بن زیاد حارثى آمده است: «یا عُدَىَّ نَفسِه:ِ: اى دشمنک خویش.»[2] از آن رو که وى از دنیا کناره گرفته و بر خود سخت گرفته بود.

سِباق: پیشى گرفتن. بى‏رخصت آمدن.

کیا: بزرگ.

قرین: همنشین، دوست.

خس: کنایه از ناشناس، که بدو وقعى ننهند، کسی که از دوستان و درویشان نباشد.

سالوس: فریب‏کار.

طریق: راه، راه ریاضت، سلوک.

فریق: گروه، جمع (سالکان و ریاضت کشان، یا همه مردم).

جناب: درگاه.

تسلى دادن پروردگار: اشارت است بدین حدیث: «أنا مَعَ عَبدِى اِذَا ذَکَرَنِى..».

تو از آن بگذشته‏اى: نظیر:

          آن تویى که بى‏بدن دارى بدن             پس مترس از جسم و جان بیرون شدن‏

1613 3

 تفریق اجزا: جدا شدن عضوها از تن.

اسپر: کنایه از کرامتى است که خدا بدو داد (بیم نداشتن از تفرق اجزاء تن نتیجه ایمان توست، چنان که ساحران از تهدید فرعون نترسیدند و از بریدن دست و پا بیم نکردند).

( 1707) یک نفر بزیارت شیخ رفته بود سر زده داخل آلاچیق او گردیده دید که با دو دست مشغول زنبیل بافى است‏. ( 1708) شیخ گفت اى آن که دشمن جان خود هستى سر زده داخل آلاچیق من شدى‏. ( 1709) چرا عجله کرده و سر زده داخل شدى؟ گفت این کار از شدت اشتیاق و دوستى بود که مرا وادار به آن نمود. ( 1710) شیخ تبسمى کرده گفت بیا ولى این قضیه را از دیگران پنهان دار. ( 1711) و تا من نمرده‏ام بهیچ کس نگو حتى بدوستان و رفقاى خودت‏. ( 1712) پس از این قضیه اشخاص دیگر هم از روزنه آلاچیق نگاه کرده مطلع شدند که شیخ با دو دست زنبیل مى‏بافد. ( 1713) عرض کرد بار الها حکمت کارها را تو مى‏دانى من دارم قضیه را پنهان مى‏کنم و تو آن را آشکار مى‏سازى‏. ( 1714) در این وقت بشیخ الهام شد که چند نفرى بودند در این گرفتارى بتو بد گمان شده و منکر زهد و پاکى تو مى‏شدند. ( 1715) و مى‏گفتند شاید او در طریقت ریاکار بوده که خداوند او را رسوا نموده است‏. ( 1716) و من نمى‏خواستم که این جماعت کافر شده و بر اثر گمراهى گمان بد در باره تو داشته باشند. ( 1717) این بود که در موقع کار بتو دست کرامت کرده و این امر را میان مردم آشکار کردیم‏. ( 1718) تا آن بد گمانهاى بى‏چاره از آستان عالم بالا مردود نشوند. ( 1719) من تو را از اول امر بدون این کرامتها با ذات خود تسلى مى‏دادم و تسلى تو محتاج باین کرامت نبود. ( 1720) این کرامت را براى خاطر آنها بتو داده و این چراغ را براى این مقصود در جلو تو نهادم‏. ( 1721) تو دیگر از اینکه بعد از مرگ این تن و اجزاء بدنت از هم متلاشى شوند نمى‏ترسى زیرا از این مرحله گذشته‏اى‏. ( 1722) تو هم اینکه تو سرا پا از هم متلاشى شوى در تو نیست و سپر محکمى براى دفع و هم در دست دارى‏.