آدرس کانال تلگرام

درمحضر مولانا

    darmahzaremolanachannel@

اجتماع اجزاى خر عُزیر علیه السّلام بعد از پوسیدن باذن

اللَّه تعالی و در هم مرکّب شدن پیش چشم عُزَیر علیه السّلام

اجتماع اجزاى خر عزیر: اشاره است به آیه:« أَوْ کَالَّذِی مَرَّ عَلى‏ قَرْیَةٍ وَ هِیَ خاوِیَةٌ عَلى‏ عُرُوشِها قالَ أَنَّى یُحْیِی هذِهِ اَللَّهُ بَعْدَ مَوْتِها فَأَماتَهُ اَللَّهُ مِائَةَ عامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ...وَ اُنْظُرْ إِلى‏ حِمارِکَ وَ لِنَجْعَلَکَ آیَةً لِلنَّاسِ.. »: یا مانند آن که بر دهى گذشت سقف‏هایش درهم ریخته، گفت خدا چگونه (مردم) این را زنده مى‏کند پس از مردنش؟ پس خدا او را صد سال مى‏راند. پس بر انگیختش.[1] مفسران نوشته‏اند او عزیر بود از پیامبران بنى اسرائیل. بر شهرى گذشت که بخت نصر آن را ویران کرده بود. گفته‏اند آن شهر دیر هِرقِل بود، میان واسط و مداین بر کنار دجله. عزیر با خرى که داشت در سایه درختى فرود آمد. درختان آن دیه پر میوه تازه بود. عزیر پاره‏اى انگور و انجیر بگرفت و شیره انگور بر نان خشک که همراه داشت ریخت. پس با خود گفت چگونه خدا اینان را پس از مرگ زنده کند. خدا او را صد سال بمیراند. آن گاه او را زنده کرد. جبرئیل بیامد و گفت چه مدت در خواب بودى؟ گفت روزى یا پاره‏اى از روز. گفت نه که صد سال خفته بودى. اکنون به خوردنى و نوشیدنیت بنگر که هیچ دگرگون نشده و خرت بنگر که چگونه آن را زنده مى‏کنیم.[2] (چنان که مى‏بینیم در این آیه از عزیر نامى نیست امّا مفسران نوشته‏اند آن مرد عُزیر بود. نام عُزیر در قرآن کریم تنها در سوره توبه آیه 30 آمده است که جهودان او را پسر خدا خواندند.

پاره زنى: به هم پیوستن پاره‏ها. وصله‏گرى. کنایه از فراهم آوردن اجزاى درهم ریخته.

خَرز: سوراخ کردن و دوختن (بیشتر در موزه و کفش).

جامعى: گرد آوردن.

اهتمام: اندوهگین شدن.

فوات: از دست شدن.

حس‏هاى تنى: ادراک‏هاى جسمانى.

« عُزَیر» در منابع اسلامی نام اِرمیاء نبی است که از انبیاء بنی اسرائیل بوده ودر آیهْ 30 سورهْ توبه می خوانیم که یهود او را تا حد خدایی بالا برده اند. این ابیات مثال دیگرى است براى نزدیک ساختن مفهوم قیامت به ذهن‏هاى ساده. نخست به قرآن کریم و داستان عزیر استشهاد مى‏کند ، در تفسیر آیه 259 سورهْ بقره نوشته اند که : عُزَیر، وقوع قیامت را باور نمی کرد وخداوند او را میراند وپس از صد سال دوباره زنده کرد ودر پیش چشم او خر او را هم زنده کرد، وعُزَیر ایمان آورد.[3] مولانا سپس به خواب تمثّل مى‏جوید، که آدمى هنگام خفتن مى‏داند همه حس‏هایش از کار مى‏افتد أما مطمئن است که چون بیدار شد آن حس‏ها دو باره بر سر کار خواهد بود. چنین است حالت مرگ نسبت به عالم آخرت و زنده شدن پس از مردن.