آدرس کانال تلگرام

درمحضر مولانا

    darmahzaremolanachannel@

عذر گفتن شیخ بهر ناگریستن بر فرزندان

تأثیراولیاى حق در نظام هستی 

 رفیق: در این جا شریک زندگی.

دل شفیق: یعنی دلی که دارای شفقت است، دلسور، مهربان.

کافر نعمت: ناسپاس. (ما بر کافران رحمت مى‏آوریم، اگر چه جمله آنان به جان نعمت خدا را سپاس نمى‏گویند و کفران نعمت مى‏کنند.) شارحان توجیه‏هاى دیگر کرده‏اند که تکلف است.

مالش: (مقابل نوازش) آزار، صدمه، آسیب.

این سگان: سگانى که گزنده هستند.

در اندیشه داشتن: کنایه از آگاه ساختن. (سگان را چنان کن که مردم را نگزند، تا از مردم آسیب نبینند).

ز آن بیاورد اولیا را...: اولیا در میانمردم به سر مى‏برند تا واسطه فیض الهى بر بندگان باشند.

رَحمَةً لِلعالَمین: اشاره به آیه واقعه در سوره انبیا که مى‏فرماید « وَ ما أَرْسَلْناکَ إِلاَّ رَحْمَةً لِلْعالَمِینَ»[1]

خلاص را وافر کردن: بر رحمت و رهایى بندگان افزودن.

رحمت جزوی: یعنی رحم ودلسوزی یا مهربانی در مسائل محدود این عالم، که در همهْ مردم هست.

رحمت کلی: لطف منبعث از لطف حق است که مردان کامل وصاحب همت دارای آن هستند.

هُمّام: هُمام. جمع « هام» یعنی صاحب همت، بزرگ همّت. هَمَّام: که چون قصد کارى کند به انجام رساند.

غدیر: آبگیر. گودالى که آب در آن گرد آید.

غدیر را از اشتباه بحر گرفتن: گودال را دریا پنداشتن. کنایه از آن که ناقص را کامل به حساب آوردن.

یَم: دریا. (کنایت از ولى کامل.)

 راه یم: راه رسیدن به ولى حق.

ور کند دعوت...: آن که راه دریا نداند. آن که به کمال نرسیده و خود را به کاملى نپیوسته.

توضیحى است در باره تأثیراولیاى حق در نظام هستی ،که آنان بر همه آفریدگان انسان یا دیگر جانداران مهربان‏اند. از خداوند هدایت گمراهان را خواهان و کوشنده در پى خلاصشان از بندهاى گران.مولانا همهْ مردان حق را به نسبت، رحمتی برای عالمیان می داند. رحمت اولیاء کلى است که به رحمت حضرت حق پیوسته است. و رحمت دیگران جزئى. آن که داراى رحمت جزئى است ناقص است ، انسانی که رحمت کلی را نشناخته وبه آن نپیوسته است، هرآبگیر را دریا می بیند و تا به دریا (ولى کامل) نپیوندد خود دستخوش اشتباه می شود وچون راه دریا حقیقت را نمی داند، نه خود به آن راه می یابد ونه می تواند دیگران را به سوی حق دعوت کند.وتا هنگامی که راه دریا را نیافته است اگر دیگران را به سوی حق دعوت کند، تقلید است نه دعوت حقیقی، زیرا که هنوز حقایق را عیان نمی بیند، وپروردگار به او الهامی نکرده است، ومورد تأیید پروردگار نیست. وچه بسا هر مدعی را مرد کامل به حساب آورد و دیگران را نیزگمراه سازد ، چنان که على (ع) فرماید: «مُضِلٌّ لِمَنِ اقتَدَى بِهِ فِى حَیاتِهِ وَ بَعدَ وَفاتِهِ.»[2]