بقیّه حکایت نابینا و مصحف 

 افتادن بر چیزى: دریافتن. همان را که در مصحف نوشته است (با گزاردن انگشت بر روى حروف) مى‏خوانى.

بر آن افتاده‌ای: یعنی معلوم است که کلمات را می‏بینی و روی آن متمرکز می‏شوی.

اِصبَع: انگشت.

پیدا کردن: آشکار ساختن، نشان دادن.

مستند: یعنی با تکیه بر حروف و کلمات.

از جهل تن جدا گشتن: یعنی جهل حاصل از توجه به نفسانیات و زندگی نفسانی، علم ظاهرى داشتن و از حقایق ناآگاه بودن. (در نظر پرسنده تنها وسیلت قرائت از روى مصحف چشم ظاهرى بود).

مُستَعان: یعنی یاری کننده،یارى خواسته، که از او یارى خواهند.

حریصم: یعنی در حفظ جان خود حریصم.

بى‏گره:یعنی بى‏اشکال.

خوانم عیان: یعنی عیناً با چشم بخوانم، نه از حافظه.

برتر آمدن: کنایه از لطف حق را در باره خویش خواستن و بدو امیدوار بودن.

مُعَظَّم جوهر: کنایه از قرآن، و «آ» علامت تفخیم است.

در منابع تاریخی و روایی آمده است که شخصی به نام ابومعاویه، بینایی‌اش از دست داده بود. از دل و جان از خدا خواست که هرگاه خواستم قرآن بخوانم به من بینایی عطا کن. حق‌تعالی نیز دعایش را اجابت کرد. زاهد نابینا هرگاه می‏خواست قرآن بخواند، حق تعالی بینایی‌اش را بدو باز می‏گردانید و چون از تلاوت فارغ می‏شد و جلد آن را می‏بست بینایی او دوباره زایل می‏شد. مرد نابینا به مهمان می‏گوید: چگونه حق او را بینا می‏کند.