رضا به قضای الهی و معرفت شهودی 

 رهرو: سالک. در اینجا مقصود سالکى است که به مرحله کمال رسیده و راضى به رضاى حق است.

دوختن و دریدن: کنایت از رحمت خواستن یا نفرین کردن بر قوم، چنان که شیوه بعضى چنین است.

عَمى: عَمَى. کورى.

حسن ظنی: یعنی در بلا ومحنت هم امید به اطف الهی دارند.

جامه کبود پوشیدن: نشانه عزاست، و در این بیت کنایه از اندوهگین شدن است. (رنج را راحت و محنت را رحمت مى‏شمارند).

در این ابیات بحث در مورد رضا به قضای الهی و سالکانی است که در این دنیا نسبت به مشیت الهی اعتراضی نمی‏‏کنند ولو در قالب دعا و خواستن از پروردگار. بله، اولیای اهل دعا هم هستند که گاهی می‏دوزند و زمانی پاره می‏کنند و دعایشان مستجاب می‏شود. اما اهل رضا، دعا را نیز برخود حرام کرده‏ و تسلیم محض مشیت حق‌اند. آنها به مقامی راه یافته‏اند که از رنج‏های قضای حق لذت می‏برند، زیرا جلوه حق را در آن مشاهده می‏کنند. حق تعالی نیز بر قلب این اولیا‌ء چنان حسن ظنی عطا نموده است که در عزا و ماتم نیز جامهْ سیاه به تن نمی‏‏کنند و همین حسن ظن موجب می‌شود که در بلا هم امید لطف دارند.

چکیده کلام مولانا این است که: بعض اولیا خواستِ پروردگار را بر خواستِ خود مقدم مى‏دارند و هیچ گاه در مقام مسألت بر نمى‏آیند. و بعضى از خدا خیر خود و مردم را خواهان‏اند و در مقام دعا به درگاه او نالان. پیمبران و امامان داراى هر دو مرتبه هستند، به آن چه خدا براى آنان خواسته راضى‏اند و از او چیزى مسألت ندارند. اما به خاطر شفقتى که بر بندگان خدا دارند از او رستگاریشان را مى‏خواهند و هم به مردم تعلیم مى‏دهند که چگونه از خدا خیر خود را درخواست کنند.