نمودن آن شمع‏ها در نظر هفت مرد

عالم سکر و عالم صحو

 هفت شمع هفت مرد شدن: بیانى است از دو نوع نگریستن به أوتاد. نگریستن در عالم سکر و نگریستن در عالم صحو به معنى آنان. ظاهرشان جسم است، همچون دیگر مردمان و باطنشان نور خدایى و شمع تابان.

سقفِ لاژورد: کنایت از آسمان.

دُرد: کنایه از تیره و تاریک. (نور روز بازتاب نور آفتاب است و نور آفتاب انعکاسى است از نور اولیاى خدا. نور روز را برابر آن نورهاى معنوى تابشى نیست، بلکه اگر تابش آن نورها نباشد، خورشید را نورى نیست).

صلابت: یعنی سختی.

( 2003) در این وقت هفت شمع در جلو دیده‏گانم هفت مرد شد که‏ نور از چهره آنها به آسمان مى‏رفت‏. ( 2004) بطورى که نور روز در مقابل آن تاریک بود و نور جمال آنها سایر انوار را محو مى‏کرد.

مولانا به تجلی عالم غیب در عالم صورت اشاره می‏کند و شمع از مرحلهْ مثال می‏گذرد و تجلیِ عالم غیب، کاملاً تجلی صوری می‏شود و از هفت شمع هفت مرد پدید می‏آید. اما این صورت‌های مادی باز نوری دارد که تا سقف لاژورد و آسمان می‏رسد. این نور چنان است که نور آفتاب در برابرش به حساب نمی‏‏آمد ؛ حتی روشنی روز مثل جسم سخت مانع تابش این نور بود.