جلوه های سعادت بخش عالم غیب 

 مُستَسعَد: (اسم مفعول) نیک بخت، و (به صورت اسمِ فاعل) جوینده نیک بختى. و سعادت.

قَضاء اللّه: از مشیّت الهی . نگاه کنید به: شرح بیت 1363/د 3.

سودای دراز: خیال‌بافی ممتد.

پرده: حجاب است که مانع ادراک عالم معنا می‏شود.

او: پند دهنده.

‌ضلال: گمراه کردن.

آن سو: یعنی به سوی آن درخت‌ها.

بر درختان: یعنی نزدیک درختان.

گشته منکر واین چنین یاغیّ و عاق: منظور این است که چه شده آنان را بر دیده دل پرده است؟، پند اندرز دهندگان را نمى‏پذیرند!، بلکه ایشان را به سخره مى‏نگرند، اشاره دارد به ایهْ شریفه سوره هود چنان که مخالفان هود مى‏گفتند:« إِنْ نَقُولُ إِلاَّ اِعْتَراکَ بَعْضُ آلِهَتِنا بِسُوءٍ»: جز این نمى‏گوییم که برخى خدایان ما تو را گزندى رسانده‏اند و دیوانه‏ات کرده‏اند.[1]

عاق گشتن: محروم ماندن. (همه در انکار و نافرمانى و محروم ماندن متفق‏اند).

کرانه می‏گیرند: دور می‏شوند و فاصله می‏گیرند.

از بستان کران گرفتن: کنایه از خود را از فیض هدایت اولیا محروم داشتن.

افتقار: یعنی ناداری ونیاز، درویشى.

نیم غوره:کنایه از بهرهْ ناچیز و کم ارزش است.

هزیمت: یعنی در حال گریز.

اگر کسی در آن جلوه‌گاه عالم غیب هست، همان دقوقی است که به رهگذران می‏گوید: از این درخت‌ها بهره گیرید و سعادتمند شوید. دقوقی می‏گوید: عاقلان و زیرکان دنیا همه باهم منکر وجود این درختان عالم معنا شده‌اند، به همین دلیل عاقلند یعنی راندهْ درگاه حق‌اند. دقوقی وقتی که بی‏اعتنایی مردم به جلوه‏های عالم معنا را می‏بیند و نگران می‏شود که شاید خودش دچار و‌هم و خیال است.