مراقبه و سیر در عالم معنا 

 آن گروه مجتبی: برگزیدگان حق.

ساعت: در این بیت‏ها کنایه است از مقید به وقت بودن که نشانه توجه به عالم ظاهر است.

تلوین:آثار رنگارنگ حیات مادی و دل‌بستگی و اثر‌پذیری از آنها‌ست.

جلوه‏های هفت‌گانهْ حق، سخن دقوقی را تأیید کردند. اکنون آنها با دقوقی به مراقبه و سیر در عالم معنا می‌نشینند. سالک باید در مراقبه، «از خود جدا» و از هرچه جز پروردگار بی‌خبر باشد. دقوقی می‌گوید: روح من از محدودیت زمان آزاد شد و اگر ما گذشت زمان را احساس نکنیم پیر نمی‏‏شویم. واصلان به حق در وجودشان پیری و پژمردگی راه ندارد. ما از گذشت زمان بیم داریم و مرگ تن را پایان همه چیز می‏دانیم. برای حفظ این حیات مادی هر رنگی می‏پذیریم و این حیات مادی نیز رنگ پیری و فرسودگی بر ما می‏زند. اگر برای مدت کوتاهی از این بیم زمان و دنیای محدود بیرون بیایی، صحبت «چونی و چگونگی و چیستی» کنار می‌رود و محرم اسرار غیب می‏شوی. «ساعت»، موجود مقید به عالم ماده است که «بی زمانی» و خارج بودن از قیدهای مادی را درک نمی‏‏کند و اگر بخواهد چیزی فراتر از این هستی بداند، قادر نیست و فقط دچار تحیر می‏شود.