یگانگی  گوینده  و  شنونده  در  هنگام  دعا  

ازدیدگاه مولوی درحقیقت،گوینده وشنونده واجابت کنندة دعا یکی بیش نیست وآنهم خود خداوند است. هنگامی که بنده ازخلوص دل خداوند رامی خواند ونیازخود را با حالت اضطراربه درگاه اوابراز میدارد ودادرسی غیرازاونمی شناسد دراین هنگام خداوند است که اززبان بنده ای که تسلیم وفانی درارادة اوگشته است خود رامیخواند. چنین دعایی هیچ وقت رد نخواهد شد زیرا خواهنده،همان اجابت کننده است وفرقی میان خواسته گویند ه واجابت کننده نیست. دراین حالت هم متکلّم وهم مستمع خود خداوندست . چون هم یاد دهندة دعا وهم رحم کننده بربندگان خود است.

این دعا تو امر کردی ز ابتدی

ور نه خاکی راچه زهرة این بدی؟

چون دعامان امرکردی ای عجاب

این دعاء خویش را کن مستجاب

 (مثنوی،دفتر6،ب2310و2320)

 با این نگرش است که مولوی ازخداوند می خواهد که دعاه ای لایق درگاه خود را که سبب جلب رحمت اومی شود به انسانها یاد دهد وآن گاه خود اوهمان گفته های خودرا اجابت نماید:

یاد ده مارا سخنهای دقیق

که ترا رحم آورد آن ای رفیق

هم دعا ازتو اجابت هم زتو

ایمنی از تو مهابت هم ز تو

 (مثنوی،دفتر2،ب691و692)