در داد و داور کشیدن: بزیر بار تکلیف کشیدن.

کرکس زرین: مجازا، آفتاب.

فالق الاصباح: شکافنده‏ى سپیده و روز از ظلمت شب، خدا که روز را از پس شب مى‏آورد. برگرفته است از آیه‏ى کریمه:« فالِقُ اَلْإِصْباحِ وَ جَعَلَ اَللَّیْلَ سَکَناً » [1]فالق الاصباح: یعنی شکافندهْ صبحگاهان. توصیفی برای پروردگار است. مولانا می‏گوید: فالق الاصباح، جان‌های همهْ خفتگانی که در صحرای بی‏چون آرمیده بودند، به عالم صورت باز می‏گرداند. درست مانند آن‌که اسرافیل در روز قیامت، مردگان را بیدار می‏کند و جسم و جان آنها به‌هم می‏پیوندد.

 منبسط: پهن و گسترده، مجازا، غیر محدود بتعلق جسمانى، آزاد از حدود و قیود، مجرد.

کرکس زرین گردون: یعنی خورشید که پر می‏زند و طلوع می‏کند.

روح منبسط : یعنی روح آزاد از قید و بند، پروردگار، این روح آزاد شده را باز در لباس تن می‏آورد و تن را به وجود روح و آثار و جلوه‏های آن آبستن می‏کند.

اسب جان : به معنای تن است.

( 399) بار الها با صفیرى که عبارت از طلوع صبح است دام خود را بکار انداخته ارواح تمام جهانیان را بدام تن کشیده مشغول کار مى‏کنى. (400) آرى چون نور صبحدم از مشرق جهان سر بر آورد و مرغ گردون پرهاى زرین خود را بر بالاى سر مردمان مى‏گسترد. ( 401) فالق الاصباح همان که پرده افق شرقى را دریده و صبح را آشکار مى‏سازد إسرافیل‏وار همه ساکنین را از دیار معنى بجهان صورت مى‏کشاند.( 402) ارواح را از حال انبساط باز آورده در قفس تن محبوس مى‏سازد و هر تنى را بروح مخصوص خود آبستن مى‏سازد. (403) و اسب جانها را از زین و برگ عارى مى‏کند بلى راز النوم اخ الموت هم همین معنى است‏. ( 401) وقتى شب هنگام مردم بخواب مى‏روند براى اینکه باز صبح جانها بقالب خود باز آیند بند و ریسمان بلندى از آرزو و امید و علاقه دنیوى بر پاى آنها بسته.( 402) تا روز با همان بند آنان را از مرغزارى که چراگاه شب آنها است بزیر بار کشد.

مولانا می گوید: در هنگام خواب، جان‌های خفتگان به صحرای خدا می‏روند و از هر قیدی آزاد می‏شوند. باز با صفیری همانند صدای مرغان، روح خفتگان که از هر قیدی آزاد بود، گرفتار تکالیف این جهانی و داوری‌های آن می‏شود.

به نظر مولانا، روح در هنگام خواب، تن را رها می‏کند و خود به عالم غیب می‏پیوندد. حدیث «النوم اخ الموت[2]. خواب برادر مرگ است»، نیز اشاره به همین معنا دارد. فرق بین خواب و مرگ در این است که روح برای این‌که بر گردد همهْ ارتباط آن از تن گسسته نمی‏‏شود و به‌هر جا سیر کند باز با بدن ارتباط دارد تا خداوند به هنگام روز آن را باز گرداند و بار زندگی را با تن بر دوش بکشند.