قدرت و رحمت حق تعالى و آثار آن،

سجده آرد پیش آن اکرام و جود: همهْ جلوه‏های عالی زندگی این جهان پرتوی از فیض الهی است.

بحر در افشان شده: یعنی باران عطای خداوند موجب می شود که در دریا مروارید پدید آید.

ابر و بحر جود آموخته: اگر ابر و دریا بخشندگی دارند، فیضی از خورشید کرم خداوند است.

پرتو دانش زده بر خاک: پرتو دانش الهی خاک تیره را پذیرندهْ دانه‏ها می‏کند و رویش پدید می‏آورد.

عدل: صفتى است که اقتضاى آن اجراء حکم است بدون میل و افراط و تفریط، و دادن حق به ذى حق است.  امانت: خدا را به امانت وصف نمى‏کنند و در عداد اسماء حسنى که سیوطى در جامع صغیر سه روایت براى آن نقل کرده و نیز در مواقف و شرح آن، این صفت مذکور نیست ولى صفت (المهیمن) را بعضى بمعنى امین گرفته‏اند و گفته‏ى مولانا بدین قول ناظر است.[1] و خاک را بدان مناسبت امین مى‏نامند که هر تخم که در وى بکارند جنس آن را باز مى‏دهد و هرگز بجاى گندم، جو و بعوض جو، گندم از آن نمى‏روید.

خاک سر‏ها را: این خاک امانت‌دار، هنگامی رازها را ‏آشکار می‏کند که بهار می‏آید و این بهار، نشان و فرمان و اشارت حق است.

   ( 509) صدها هزار دریا و ماهى در عالم وجود در مقابل عظمت و جلال آن دریاى بخشش وجود بسجده افتاده‏اند.( 510) سالها باران بخشش خداوندى باریده است تا بوسیله او این دریاها داراى گوهر شده‏اند. ( 511) مدتها خورشید گرم نور افشانى کرده تا ابر و دریا طریقه جود و بخشش را آموخته‏اند. ( 512) پرتو ذات مقدس او است که به آب و گل تابیده تا زمین براى پروراندن دانه و رشد نباتات آماده گشته است. ( 513) خاک امین است و هر چه در آن کاشته شود بدون خیانت همان را عمل آورده و همان جنس را تحویل مى‏دهد. ( 5114) این امانت را خاک از آن جا دارا شده است که آفتاب عدل بر او تابیده. ( 515) تا نو بهار نشانه‏اى از طرف حق همراه نیاورد در این فصل خاک اسرار طبیعت را آشکار نمى‏سازد.

دراین ابیات مولانا مفهوم بیت های پیشین را شرح می کند ومی گوید: همهْ جلوه‏های عالی زندگی این جهان پرتوی از فیض الهی است. باران عطای خداوند موجب می‏شود که در دریا مروارید پدید آید. اگر ابر و دریا بخشندگی دارند، فیضی از خورشید کرم خداوند است. پرتو دانش الهی خاک تیره را پذیرندهْ دانه‏ها می‏کند و رویش پدید می‏آورد.

پروردگار این کرهْ خاکی را امین دانسته و آفتاب عدل خویش را بر آن تافته است و همین امانت داری است که هرچه در خاک آن بکاری همان را پس می‏دهد این خاک امانت‌دار، هنگامی رازها را ‏آشکار می‏کند که بهار می‏آید و این بهار، نشان و فرمان و اشارت حق است.این سخن مولانا مبتنى است بر این عقیده که حق تعالى جامع جمیع کمالات است و هر کمالى که موجودات بدان متصف مى‏شوند به افاضه‏ى اوست و مستفاد از اوست.

أزمة الامور طرا بیده             و الکل مستمدة من مدده‏[2]