اندر آیید اندر این بهره: یعنی در این فایده شرکت کنید.

شکوه: احساس عظمت وقدرت درچیزی یاکسی، ودرنتیجه نترسیدن.

موکل: گماشته‏ى دیوان، مأمور اجراى حکم دیوانى.

   کشش: اسم مصدر است از کشیدن بمعنى عام و متداول آن نه بمعنى عرفانى و جذب درونى.

 عشق دوست : عشق مشکلات را آسان و تلخیها را بشیرینى بدل مى‏کند و این واضح است و شاید مقصود این باشد که دوست یعنى خدا مصایب و تلخیها را سهل و شیرین مى‏سازد و بر این امر قادر است.

   عوان: سرهنگ دیوان و مأمور اجراى دیوان قضا و حسبت. و آن به احتمال قوى مخفف اعوان است بمعنى یاران که اصطلاحا اطلاق مى‏شده است بر مأمور اجراى حکم دیوان و لفظ ((اعوان)) بدین معنى در متون عربى بکار مى‏رفته و پارسیان حرف اول را حذف کرده‏اند بر قیاس: شکال، مخفف اشکال و عرابى مخفف اعرابى و سپس آن را بر عوانان و نیز اعونه جمع بسته‏اند،[1]

 ( 807) اى مردم همگى پروانه‏وار خود را به آتش اندازید که در میان این آتش بهار است و شکوفه‏ها گلها سبزه‏ها بانتظار شما هستند..() مادر خود را به آتش افکند و طفل مهربان دست او را گرفت.() بلى مادر داخل آتش شد و گوى دولت را ربود.() و فوراً او هم چون بچه‏اش شروع بتشویق دیگران نموده و از الطاف بى‏پایان خداوندى با جمله‏هاى لطیف بیان کرد() بطورى کلماتش دلنشین بود که جان مردم از سرور آکنده مى‏شد. ( 808) و با صداى بلند مى‏گفت اى مردم میان آتش بوستان سبز و خرم و گلستان پر گل را بنگرید.

  ( 809) مردم از زن و مرد بى‏اختیار خود را در آتش افکندند.( 810) بدون آن که کسى آنها را مجبور کند و بسوى آتش بکشاند بلکه عشق و شوق دوست بود که آنان را بطرف خرمن آتش مى‏برد آرى عشق او است که هر تلخى را شیرین و هر شرنگى را بشهد مبدل مى‏کند.( 811) بالاخره کار بجایى رسید که مأمورین سختگیر جهود مردم را از داخل شدن در آتش منع مى‏کردند.( 812) جهود از کار خود پشیمان شده غمگین گردید.( 813) که مردم عشقشان به ایمان بیشتر شده و در جان‏بازى صادق‏تر گردیدند.

عیب نیکان جستن پرده خود دریدن است،

مکر شیطان: یعنی حیله ها ونقشه ها و وسوسه های گمراه کننده.

دیو: همان شیطان است.

آن چه مى‏مالید: یعنی وسوسه های گمراه کننده، وپلیدیها به خودش برگشت.

آن ناکس: منظور شیطان است.

( 814) شکر خدا را که مکر شیطان بالاخره پاى‏بند خود او شده و دیو لعین خود را سیاه رو دید.( 815) چیزى که بروى دیگران مى‏مالید بچهره خودش مالیده شد.( 816) و کسى که جامه دیگران را پاره مى‏کرد جامه خود را پاره دید.