قرآن را چگونه باید خواند،

در قرآن حق بگریختى: یعنی پناه بردن ودر مورد قرآن یعنی کوشش در ادراک مفاهیم قرآن وپیروی از دستورات پروردگار،حدیثی از پیامبر(ص) نقل شده است که « مَن قَرَأَ القُرانَ، فَکانَّما شافَهنی وَشافَهتُه»[1]

حالهاى انبیا:«هیچ خوشتر از حالت انبیاء علیهم السلام نبوده است در قرآن مى‏نگر تا در ایشان نگریسته باشى و در عالم ایشان رفته باشى.»[2]      

ماهیان بحر پاک کبریا: یعنی در قرآن احوال پیامبران آمده است، پیامبرانی که در دریای کبریای الهی مانند ماهی شناورند واسرار غیب را درک می کنند.

و نه‏اى قرآن پذیر: یعنی قرآن را باید خواند وپذیرفت وادراک کرد.

انبیا و اولیا را دیده گیر: یعنی اگر بخوانی وپذیرا نباشی وبدآن عمل نکنی، مانند این است که همهْ انبیا واولیا را از نزدیک دیده باشی واثری در تو پدید نیامده باشد.

مرغ جانت تنگ آید در قفص‏: یعنی اگر پذیرا ومعتقد وعامل به قرآن باشی، جان به تنگ آمدهْ تو در قفس تن ،با آگاهی به دست آمده برای رهایی از این قفس تلاش می کند ومی کوشد که به حق بپیوندد واز اسرار غیب سر در آورد.

 ( 1548) اگر تو از خود گریخته و با قرآن خدا آمیزش یابى مانند این است که با روان پاک انبیا آمیخته‏اى. ( 1549) زیرا که قرآن عبارت از حالات انبیا است همان انبیایى که ماهیان دریاى قدس کبریایى هستند. ( 1550) اگر قرآن را بخوانى ولى پذیرنده آن نباشى فرض کن خود انبیا و اولیا را هم دیده‏اى بدون پذیرفتن چه سودى دارد.( 1551) و اگر مى‏پذیرى وقتى قصه‏هاى آن را مى‏خوانى مرغ جان تو از قفس بتنگ خواهد آمد.

قرآن و هر کتاب آسمانى دیگر، براى آنست که بدان متنبه شوند و به احکام آن کار کنند و بمعانیش متحقق گردند نه آن که بسیار بخوانند و در الفاظ آن بحثهاى دور و دراز پیش آورند و آن را دست آویز هواهاى خویش کنند و سرمایه‏ى جدال و مناظره و ستیزه گردانند. قرآن کریم اگر درست بیندیشیم نسخه‏ى طبیب را ماند که مقصود از آن کار بستن و ریشه کن ساختن رنجورى و بیمارى و بهبود یافتن است. اکنون اگر بیمار نسخه‏ى طبیب را بگیرد و بجاى آن که بدان عمل کند، در رنگ کاغذ و جنس آن یا عدد داروهایى که بر روى آن نوشته شده است بمطالعه و دقت پردازد، بى‏هیچ شک بر زیان خود کمر بسته و کارى لغو و بى‏هوده کرده است. مسلمانان در آغاز کار از خواندن قرآن، عمل به احکام و تحقق بمعانى آن را پیش نهاد همت کرده بودند و بدین جهت عدد کسانى که قرآن را از بر داشتند بنا بر مشهور از شش تن و على التحقیق از چهار تن بیشتر نبود ولى پس از آن، حفظ قرآن با هفت قرائت و در چهارده روایت بر اساس قرائت قراء سبعه که هر یک دو راوى مشهور داشتند معمول شده است اما مع الأسف فاصله با تعالیم حیات بخش قرآن،بسیارشد.