شکوه وعظمت اولیاء الله

مولانا به طورکلی دربار? اولیاء ی حق چنین اعتقاد دارد که: وجودشان مانند خم هایی است که راه به دریای الهی دارد . وواحد کالالف اند ، یک تن که به هزار تن می ارزد، وصد نسل ، ومردم صد روزگار ودوران اثروجودی دارد . این بندگان خداوند بلند مرتبه ازآن رو که ازعظمت وجلالت حضرت حق برخوردارند،قدرتمند ومحتشمان دنیا دربرابر عظمت روحی آنان خواروحقیرند. چنین مرد واصلی،اگرچه درظاهر وجودی محدود دارد،عظمت های دیگر دربرابر اوناچیز است. مولانا تشبیه عالم غیب به دریا راناپسند ونادرست می شمارد ومی گوید: "دریاها" که ازعظمت دریای عالم غیب آگاهند ازاین مثال من شرمنده شدند وازشرم دهانشان تلخ شد،صفرائی شدند،که چرا باید نام واوصاف حق بانام واوصاف وجودهای این جهانی کنارهم قرارگیرند ومقایسه شود؟ عالم غیب چنان عظمتی دارد که این جهان خود نمی خواهد باآن مقایسه شود،وازچنین قیاس می گریزد.چراما معانی عالم غیب راباتشبیه وتمثیل این جهانی بیان می کنیم؟ زیرا جزاین راهی نیست. این زبان ،برای معانی غیبی کلمات وتعبیرات مناسب ندارد،ومحدود ونارساست. دریای معنی رانمی توان درظرف الفاظ وابیات جای داد.

عشق به اولیاء الله

مولانا در زمینهْ عشق به اولیاء الله بر این باور است که: کبوتری که به بام خان? توعادت کرده لازم نیست آنرابه سوی خود بخوانی. حتی اگراوراازخود برانی گویی که بالهایش رابه بام خانه تودوخته اند. به هرجابرانی دوباره آن کبوتربربام خانه ات می نشیند. اگر پرند? جانشان راازبام خانه ات برانی ،ازدوری وبی قراری دوباره اطراف بام وجود تو به طوف وگردش درآیند. زیرادانه وغذای عاشق بربام توست.وپرند? جانش درحالی که براوج آسمان طیران می کند مست دام ولایت وهدایت توست. ای کسی که باعث فتوحات ربّانی عاشقانی،اگرروح لحظه ای نهانی درسپاس ازتو کوتاهی ورزد.مأمورعشق که کینه ای بسیاردارد طشتی ازآتش فراق برسین? آن عاشق مقصر می گذارد. وبااین کار بدومی گوید: به جانب ماه وبه شکرنعمت مصاحبت با ولیّ بازگرد واز"گرد" وکدورت نفسانیّه دست بدار. من مانند کبوتر،مستانه دراطراف این بام وکبوترخانه به پروازدرمی آیم. منم جبرئیل عشق وتویی سدرة المنتای من. منم بیمار وتویی که درد فراق مرا علاج می کنی. آن دریای پرگوهررابه خروش آر، وامروز حال این بیمار خسته دل رابه نیکی جویا شو.