علی (ع) نمون? بارز واعلای انسان کامل

ستایش مولانا از امام علی (ع) ، اوج دلبستگی این شخصیت الهی را به اولیای حق وارادت آن جناب به آستان مقدس اهل البیت(ع) را می رساند. ستایش مولانا از امام علی (ع) ستایش او از اهل البیت(ع) نیز هست. زیرا به اعتقاد مولانا، اولیائ حق ، نور واحدند وحتی جسمشان نیز ازنور آفریده شده است.« جسمشان را هم زنور اسرشته اند»  بعلاوه« چون که صد آمد نود هم پیش ماست». بنابراین سخن مولانا از امام علی(ع) در این نوشتار ،سخن از اهل البیت(ع) می باشد.

از علی   آموز اخلاص   عمل         شیر حق را دان مُطهّر از دغل

در غزا بر پهلوانی دست یافت         زود شمشیری برآورد وشتافت

او خدو انداخت در روی علی          افتخار هر نبیّ و هر   ولی

آن خُدو زد بر رخی که روی ماه       سجده آرد پیش او در سجده گاه

در زمان ، انداخت شمشیر آن علی    کرد او اندر غزا اش   کا هلی

گشت حیران آن مبارز زین عمل      وزنمودن عفو و رحمت بی محل

گفت :بر من تیغ تیز آفراشتی          از چه افگندی ؟ مر ا بگذاشتی ؟

اخلاص در عمل را باید ازامام علی یاد بگیری،آن شیر بیش? حقیقت را از هر حیله ونیرنگی پاک و منزه بدان.امام علی در یکی از جنگ ها برپهلوانی غالب وچیره گشت وبیدرنگ شمشیراز نیام بیرون کشید تا کارش را بسازد.اما آن پهلوان ،برسیمای آن حضرت ،آب دهان انداخت ،بر سیمای بزرگ مردی که مای? افتخار پیامبران وسرافرازی اولیاء است.برچهره یی تُف انداخت که روی ماه با هم? بلندی اش دربرابر آن سیمای نورانی سرتعظیم فرود می آورد.دراین هنگام حضرت بیدرنگ شمشیر را از انداخت وازمبارزه منصرف شد .یل عرب ،از این که مولا بی مناسبت وبی هنگام عفو وبخشش نمود متحیّر وشگفت زده شد.واز مولا پرسید :چرا شمشیر از کف انداختی ودر ستیز بامن منصرف شدی .

آن چه دیدی بهتراز پیکار من ؟           تا شدی تو سست در اشکار من

آن چه دید ی که چنین خشمت نشست؟    تا چنان بر قی نمو د وباز جست

آن چه دیدی ؟که مرا زآن عکس دید     در دل و جان شعله یی آمد پدید

در شجا عت   شیر ربّانیستی                در مروّت خود که داند کیستی

در مروّت ابر موسی ای   به تیه        کآمد از وی خوان ونان بی شبیه

ابر ها گندم دهد کآن را به جهد            پخته و شیرین کند مردم چو شهد

ابر موسی پرّ رحمت برگشاد             پخته و شیرین بی زحمت بداد

چه چیزی مشاهده نمودی که بهتراز مبارز? بامن وریختن خونم بود ؟ودرکشتن من سست شدی.چه دیدی که ناگهان خشم وغضبت فروکش کرد ،وخشم تومانندبرقی خودرانشان داد وناپدید گشت؟ "عکس" یعنی بازتاب ،انعکاس،آنچه به تو نشان دادند،بازتابش دردل وجان من شعله یی زد ودل من تکان خورد واحساس میکنم که درکار تو حقیقتی هست .چه دیدی که از جهان هستی وکون و مکان بالاتر وبهتر از جان بود ودربرابر آن جان مرا به من بخشیدی؟."شیرربّانی "یا شیرخدا ترجم? اسد الله ،لقب مولا علی است ." درمروّت خودکه داند کیستی؟"یعنی مروت وجوانمردی تورا باکسی نمی شود قیاس کرد. درجوانمردی وبخشندگی مثل ابری هستی که دربیابان بربنی اسرائیل "منّ وسلوی"ومائد? آسمانی بارید. "تیه " یعنی بیابان .منظور این است که بخشندگی تو به دیگران شبیه نیست.اشاره یی است به درخواست حضرت موسی برای قوم خود ازخدا ،وخداوند پرهای رحمت خودرا گسترده کرد وبرسرآنان سای? رحمت خودراافکند وبی زحمت ورنج ،برای قوم موسی طعام پخته وگوارا فرستاد.(آی? 57 سور? بقره)