دراین سروده عاشق ازفنای خود سخن می گوید. آنچه اهل ظاهرآن را زندگی می شمارند، مرگ است ،ورهایی ازاین زندگی ، به بقاء بالله می انجامد. ابیات عربی این قسمت ،تضمین، وتصرفی است دریک شعر منسوب به حسین بن منصور حلاج، ترجم? بیت های عربی این است: بکشید مرا، بکشید مرا،ای دوستان راستین !راستی درکشتن من،زندگی پی زندگی پدید می آید. ای صاحب گونه های نورانی،ای روح جاودانگی ،جان مرابگیرودیدارخودرا به من ببخش . مرا معشوقی است که مهر اودرونم راکباب می کند، اگربخواهد ازروی چشمم بگذرد،بگذاربگذرد. مولانا می گوید: هرکس وبه هرزبانی ازعشق سخن بگوید، بازناگفته بسیار است ،به قول حافظ« یک نکته بیش نیست اما ازهرزبان که می شنوم نامکرر است» مولانا می گوید: جلو? عشق الهی باهیچ زبانی توصیف نمی پذیرد ، پس بهتراست بگذاریم عشق حق راخود حق تعریف کند،که بهتر ازهمه می داند که سخن صواب کدام است. توب? عاشق راباورنکن،عاشق حقیقی ازعشق توبه نمی کند ، اگرکرد،بترس که بار دیگر چنان شوری ازاو برمی خیزد که تابالای دار می رود وبازسخن عشق می گوید.

معلم عاشقان حق، خود حق است. ودرس آنها دیدار حق وجلو? حق دردرون آنهاست. مردان راه حق درظاهر"خامش اند" اما درس عشق راهمواره دردرون خود تکرار می کنند. وبحثهای اهل مدرسه را دوست ندارند، زیرا ازاین راه به اسرار حق نمی رسند. مولانا می گوید: مردان حق به جای بحث تسلسل، دراوصاف حق غرق می شوند، وبه جای "دور" باطل حکما، دورمحبوب ومعشوق ازلی می گردند ومی کوشند که اورابشناسند.