و در قرآن کریم مى‏خوانیم: وَ لَوْ نَشاءُ لَأَرَیْناکَهُمْ فَلَعَرَفْتَهُمْ بِسِیماهُمْ وَ لَتَعْرِفَنَّهُمْ فِی لَحْنِ اَلْقَوْلِ[3] و مولانا در تفسیر آن مى‏فرماید:

            گفت یزدان مر نبى را در مَساق              یک نشانى سهل تر ز اهل نفاق‏

            گر منافق زفت باشد نغز و هول              واشناسى مر و را در لحن و قول‏

            چون سفالین کوزه‏ها را مى‏خرى             امتحانى مى‏کنى اى مشترى‏

            مى‏زنى دستى بر آن کوزه چرا                تا شناسى از طنین اشکسته را

            بانگ اشکسته دگرگون مى بود               بانگ چاووشست پیشش مى رود

            بانگ مى‏آید که تعریفش کند                 همچو مصدر فعل تصریفش کند[4]

و چون ممکن است گفته شود که انسان همیشه راست نمى‏گوید و بعضى اوقات یا غالب، نفاق مى ورزد بنا بر این چگونه مى‏توان گفتار وى را گواه درون فرض کرد، در جواب مى‏فرماید:

            بى‏گمان که هر زبان پرده‏ى دلست             چون بجنبد پردها سر واصلست‏

            پرده‏ى کوچک چو یک شرحه کباب          مى‏بپوشد صورت صد آفتاب‏

            گر بیان نطق کاذب نیز هست                   لیک بوى از صدق و کذبش مخبرست‏

            آن نسیمى که بیاید از چمن                     هست پیدا از سموم گولخن‏

            بوى صدق و بوى کذب گول گیر             هست پیدا در نفس چون مشک و سیر

          گر ندانى یار را از ده دله                        از مشام فاسد خود کن گله‏

          بانگ حیزان و شجاعان دلیر                     هست پیدا چون فن روباه و شیر

          یا زبان همچون سر دیگست راست            چون بجنبد تو بدانى چه اباست‏

          از بخار آن بداند تیز هش                        دیگ شیرینى ز سکباج ترش‏[5]