جانهاى پاک دم مسیحایى دارند،

جان‌ها در اصل: یعنی در اصل خلقت وذاتاً، و پیش از آن که آلوده‏ى طبع و نفس شوند.

عیسی‌دم: یعنی زندگی‌بخش‌، زنده‌کننده مر‌دگان‌. مشهور است که عیسى علیه السلام بیماریهاى دشوار را چاره مى‏کرد و مرده از گور بر مى‏انگیخت و کور و کر مادرزاد را شفا مى‏بخشید و این اثر نفس پاک و دم گیراى وى بود بدین جهت دم عیسوى و نفس مسیحایى، مثل است براى تاثیر همت و دعاى پاکان.

گر حجاب از جان‌ها بر‌خا‌ستی: نتیج? بیت قبل است، یعنی هر که عیسى وار از آلودگیها پاک شود و حجاب صورت از پیش جان فرا افکند به سخن و دم، کار عیسى تواند کرد.

 گفت هر جانی مسیح آساستی: یعنی هر انسانی رهیده از آلودگی همان آثار از وى بظهور تواند رسید که از عیسی به ظهور دسیده است، و به قول خواجه حافظ:

              فیض روح القدس ار باز مدد فرماید             دیگران هم بکنند آن چه مسیحا مى‏کرد

دیوان حافظ، ص 97

( 1598) جانها در اصل و حقیقت دم عیسوى دارند گاهى مرهم و زمانى زخمند.( 1599) اگر پرده از روى جانها برخیزد گفتار هر جان دم عیسوى است.

مقصود مولانا، این است که همه جانها در اصل آفرینش و پیش از آن که آلوده‏ى طبع و نفس شوند و به حجاب صورت و ماده‏ى مقید گردند، دم عیسوى دارند و مرده زنده توانند کرد و معالجات شگفت توانند نمود و همه کس داراى همان قدرت و استعداد است که عیسى داشت، ولى عیسى از آلایش پاک شده و حجاب طبع و غبار تن از چهره‏ى جان بر گرفته و آن استعداد را بفعلیت آورده بود و هر که عیسى وار از آلودگیها پاک شود و حجاب صورت از پیش جان فرا افکند بسخن و دم، کار عیسى تواند کرد و همان آثار از وى بظهور تواند رسید.

خلاصه این که مولانا می‌گوید: روح و جان هر انسانی مانند عیسی(ع) توانایی زنده کردن، را دارد به شرط آن که در حجاب امور مادی و این جهانی گرفتار نشود و همواره تحت قدرت پروردگار باشد. 

صبر و شکیبایی

نامرادى مراد سالک است،

سخن چون شکر سخنی است که خوش آیند باشد و تأثیر کند.

صبر: در تعبیرات علم اخلاق، خود دارى از جزع است نسبت بامرى مکروه و نامطلوب. در تعبیرات مولانا، صبر کنایت است از رنج ناپایدار و خلاف نفس که متعقب بخوشیهاى جاودان و لذتهاى شگرف باشد

حلوا: جنس شیرینى دست پخت، آمیخته با شکر یا عسل و یا شیره‏ى انگور و یا گز انگبین بهمراه آرد برنج یا گندم یا مغز بادام و گردو و پسته به ضمیمه‏ى روغن یا بدون آن، در عرف عام در مورد آن جنس که از آرد و روغن و شکر یا شیره مى‏پزند، استعمال مى‏شود. و در تعبیرات مولانا،حلوا کنایت است از لذت و منفعت ناپایدار و زود گذر و بر هواى نفس رفتن که پایان آن، رنجها و آلام گوناگون و پایدار است و نظر بدین معنى حلوا را آرزوى کودکان و صبر را مشتهاى زیرکان مى‏شمارد و مقصود وى آنست که سخن بلند و حکمت آمیز و متضمن اسرار گفتن، نتیجه‏ى پاکى دل و ضمیر و خلاف نفس است و بى‏تحمل رنج و ریاضت نفس، سخن مطلوب و کلام موثر، انشا نتوان کرد .

گردون بر رود: به آسمان کمال ارتقا یافت.

واپس تر رود: یعنی عقب می افتاد، تنزل می کند.

( 1611) اگر مى‏خواهى سخن شیرین بگویى از حرص بپرهیز و از خوردن حلواى هوس خود دارى کن‏.

    ( 1612) صبر و پرهیز شیوه مردان بزرگ و حلوا آرزوى بچه‏ها است.( 1613) هر کس صبر کرد به آسمان کمال ارتقا یافت و هر کس حلوا خورد عقب افتاد.