در بیان این حدیث که:« ان لربکم فى ایام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا لها»

نفحه روح‌بخش

فیض حق دائم است و شرط یافت آن طلب راستین است،

خواجه تاش: یعنی هم قطار‌ و هم ردیف.

آتش کشی‌: یعنی خاموش کردن آتش

نفحات:یعنی جلوه ها ،تجلی های حق ،مولانادر نامه یی« نفحات» را به انفاس برادران دینی تفسیر کرده است.[1]

نفحه: باد، وزش نسیم، دمیدن بوى خوش، عطا و بخشش، جمع آن نفحات

گوش: انتظار، مراقبت، منتظر:

     خلقى نشسته گوش ما مست و خوش و بى‏هوش ما             نعره زنان در گوش ما که سوى شاه آ اى گدا

دیوان، ب 198

            بیا بیا که حریفان همه بگوش توند             بیا بیا که حریفان ترا غلام مترس‏

همان مأخذ، ب 12915

          منم آن حلقه در گوش و نشسته گوش شمس الدین         دلم پر نیش هجرانست بهر نوش شمس الدین‏

همان مأخذ، ب 19578

            ما گوش شماییم شما تن زده تا کى             ما مست و خراباتى و بى‏خود شده تا کى‏

همان مأخذ، ب 27772

            بامید کس چه باشى که توى امید عالم             تو بگوش مى چه باشى که توى مى عطایى‏

همان مأخذ، ب 30159

گوش داشتن: منتظر بودن، مراقبت کردن

خواجه تاش: یعنی دو یا چندنفرکه باهم نزد یک ارباب کارمی کنند، به کنایه هم ردیف وهم قطار.

جان نارى: نفس شهوانى و غضبى، روح ابلیسى و شیطانى.

انطفا: مخفف انطفاء است بمعنى خاموش شدن و فرو مردن آتش و چراغ.

مرده پوشید از بقاى او قبا: یعنی پیوستن به خدای جاودان جامهْ جاودانگی به تن کرد.

طوبى: بهشت، زمین بهشت، درختى در بهشت که اصل آن در سراى رسول است و هیچ سرایى و غرفه‏اى و کوشکى در بهشت نیست الا شاخى از آن درخت، سر آن جا دارد. «طوبى نام درختى است در بهشت، اصل او در سراى على بن ابى طالب است و در سراى هر مومنى شاخى از آن باشد.» بعضى از مفسرین گفته‏اند که اصل این کلمه حبشى و بعقیده بعضى هندى است. [2]