عقل جزوى از عقل کلّى مدد مى‏گیرد،

حالت استغراق،

عقلِ جزء، از کُل گویا نیستی: یعنی معمولاً عقل ِجزوی به این آسانی راه به سراپرد? غیب نمی یابد.

گر تقاضا بر تقاضا نیستی: یعنی اگر تقاضا وطلب سالک به تکرار واز طرق گوناگون صورت نگیرد، عقل جزوی از عقل کل برخوردار .به بیان اسرار، گویا نمی شود.

موج آن دریا: اشاره به عالم غیب یا عقل ِکل است که منبع تمام معارف حقیقی است.

دامن از چیزى افشاندن: به کنایه، دور ریختن و صرف نظر کردن. کنایه است از حالت استغراق پیر مطرب مترتب است ، بدین گونه که چون پیر بحال استغراق رسید و عین و اثرش فنا پذیرفت، در نتیجه، از حال او خبر نتوان داد زیرا که المعدوم لا یخبر عنه. و او نیز از گفتار باز ماند زیرا تکلم از فانى و مستغرق متصور نیست.

عیش و عشرت: همان شادی حاصل از معرفت حق است که با صد‌گونه جانبازی به‌دست می‌آید.

بیشه جان: عالم وحدت است. کسی که بخواهد در چنان بیشه‌ای به مراد برسد، باید جان ببازد و اگر به راستی جانبازی کند، مانند خورشید که نورش از تابیدن کم نمی‌شود، جان او نیز جاودان و فزاینده خواهد بود

تی : مخفف تهی است.

آفتاب معنوی: همان جان پیوسته با حق است که بر همه می‌تابد و از تافتن نورش کاسته نمی‌شود.

( 2225) اگر تقاضاهایى پى در پى و تدریجى از طرف عقل کل بعقل جزئى نمى‏رسید عقل جزئى نمى‏توانست عقل کلى را بپذیرد و در خود جاى دهد. ( 2226) و چون تقاضاها و تمایلات بتدریج یکى پس از دیگرى مى‏رسد موج دریاى عقل کل بجوى عقل جزئى رسیده و اتصال دائمى برقرار مى‏گردد. ( 2227) وقتى قصه حال پیر باین جا رسید پیر و جانش روى خود را در زیر پرده پنهان کردند.( 2228) پیر گفتگو را رها کرد و نیمى از سخنان در دهانش مانده از دنیا برفت‏. ( 2229) البته براى تهیه بساط این عیش و عشرت صد هزاران جان باید داد. ( 2230) براى شکار کردن جان چون باز شکارى باش و چون آفتاب جهان تاب جان‏بازى کن.( 2231) خورشید چون جان‏بازى کرده خود را سوخته و اطراف خود را نور و حیات مى‏بخشد هر چه که از او سوخته و تهى مى‏گردد ثانیاً او را پر مى‏کنند و بحال اول خود بر مى‏گردد.( 2232) اى آفتاب معنوى (اى شمس تبریزى) جان بیفشان و این عالم کهنه را تازه کن. ( 2233) در وجود آدمى روان و جان چون آب روان دم بدم از غیب مى‏رسد.

در ابیات پیشین سخن از این بود که در اثر راز گشاییِ عمر، جان پیرِ مطرب از اندرون بیدار شد.در این ابیات مولانا می‌گوید: معمولا عقل جزئی، به این آسانی راه به سرا‌پرده غیب پیدا نمی‌کند و اگر تقاضا و طلب سا‌لک به تکرار و از طریق گوناگون صورت نگیرد، عقل جزئی از عقل کل، بر‌خور‌دار و به بیان اسرار، گویا نمی‌شود.