تملّک با وجود استغنا منافى فقر نیست،

طمع زاهد و تفاوت آن با طمع آزمندان،

طمّاع: یعنی آزمند وطمع کار.

تحرّیِ زنانه: یعنی پیش داوری حاصل از ناآگاهی وحساس بودن.

آن طمع را ما‌ند: یعنی آن‌چه در نظر تو طمع می‏نماید.

غنا بینی دو تو: یعنی تا بی‏نیازی را به‌طور چشم‌گیر در فقر مشاهده کنی

بگذار این ملال: یعنی دل‌تنگی‌ها را کنار بگذار.

زآن که در فقر است عزّ ذوالجلال:تا از رهگذر این ناداری، عزّت و شوکت حضرت حق را احساس کنی.

سرکه مفروش: یعنی ترش رویی وتند خویی مکن.

تلخى کش: کسى که رنجها و سختیها را تحمل مى‏کند.

گل شکر: شربتی است از قند وبرگهای خشک کردهْ گل سرخ.

گنجا: مخفف گنجایش، حالتى حاصل از قبول ظرف نسبت به مظروف، حالت ریختن و در آوردن چیزى در جایى تنگ، مجازا، استعداد و آمادگى ظرفیت،

شرح : یعنی شکافتن، دراین جا یعنی گشودن وآگاهی دل از اسرار.

ای زن اگر تو مرا آزمند و طمع‌کار می‏بینی، این پیش داوری حاصل از ناآگاهی و حساس بودن توست. از این تحرّی زنانه و تفحص ناموجّه بیرون آی، تا ببینی آن‌چه در نظر تو طمع می‏نماید درست نیست. من به مال و ثروت کسی چشم ندوختم. این استغنای من رحمت حق است و جایی که چنین نعمتی باشد، طمع راهی ندارد. تو یکی دو روز، فقر را آزمایش کن، تا بی‏نیازی را به‌طور چشم‌گیر در فقر مشاهده کنی. کمی ‏در فقر بردبار باش و دل‌تنگی‌ها را کنار بگذار تا از رهگذر این ناداری، عزّت و شوکت حضرت حق را احساس کنی. این قدر برای مسائل مادی و معیشتیِ این جهان رو ترش مکن، چشم باز کن و ببین که چه‌سان هزاران روحِ والا بر اثر قناعت در دریای عسل رحمت سبحانی غرق‌اند. صدها هزار جان ریاضت کشیده و تلخی چشیده در لذتی شکّرین به سر می‏برند. اگر تو شایستگی و زمینهْ کافی برای ادراک این حقیقت را داشتی، می‏دیدی که چگونه دل من از پیوند با حق، در گشادگی و شادمانی و لذتِ درونی است. سخنان روحانی همانند شیر در پستان جان است که تنها با کشش و کشیدن از جانِ پیوسته به حق، شیرِ حقایق روان گردد.

منظورمولانا دراین ابیات این است که: طمع، چشم داشت و توقع نفع از کس دیگر از این رو مذموم و ناپسندش است که انسان از شخصى که در حاجت همتاى اوست توقع دارد که چیزى بدو برساند، ولى هر گاه این توقع براى مصارف خیر و امور عام المنفعه باشد مذموم نیست و بسیار پسندیده است مانند درخواست مساعدت براى بهبود زندگى فقیران و مداواى بیماران و امثال آنها اما از نظر صوفى که بسبب غلبه‏ى احکام توحید، نقش غیر و غیریت را بر انداخته است و جز خدا همه را نیست و نابود مى‏بیند و آفرینش را قالب و شبحى که مجراى قدرت الهى است مشاهده مى‏کند، توقع و طمع بغیر حق تعلق نمى‏گیرد بنا بر این، او از هر کس که انتظار خیرى دارد آن انتظار متوجه خداست و بخلق تعلق ندارد و چنین طمعى مورد مذمت نتواند بود.