اعمال ریاکارانه مانند شاهد دروغ گوى است،

مُرایی: یعنی ریا کار

صلا: مخفف صلاة بمعنى نماز است.

ولا: دوستى حق.

به خواست: یعنی به مشیت الهی.

یا رب آن تمییز ده ما را: اشاره دارد به حدیث نبوی: اللَّهم ارنا الاشیاء کما هى. (خدایا اشیا را چنان که هست بما بنماى.)[1] نظیر آن از قول عیسى (ع)« ارنى الاشیاء کما خلقتها.»[2]

 ( 2641) همان طور که یکى از شراب واقعاً مست شده و دیگرى دوغ خورده و خود را مست نشان مى‏دهد شاهد هم گاهى راستگو و گاهى دروغ‏گو است.( 2642) همان طور که کسى دوغ خورده بدروغ مستى آغاز کرده هاى هو و بد مستى مى‏کند.( 2643) شخص ریاکار هم در نماز و روزه مى‏کوشد که چیزى از ظاهر آن فوت نشود تا گمان کنند که او مست محبت خدایى است در صورتى که مستغرق دریاى ریا است.( 2644) بالجمله افعال ظاهرى شاهد و دلیل اسرار باطنى است دلیل گاهى درست و گاهى نادرست است.( 2645) بار الها بما تمیزى عطا فرما تا نشان و دلیل کج را از دلیل راست تمیز دهیم.

در این ابیات مولانا به این نکته اشاره می کند که اعمال انسان گاهى از اخلاص و صدق نهان سر مى‏زند و گاهى منشا آن ریا و نفاق است، انسان بواسطه‏ى هوش و زیرکى فطرى میان این دو به خوبی فرق می گذارد و در کارهاى خویش نیز این تفاوت را از نظر دور نمى‏دارد بدین گونه که هر چه را بسود خود مى‏بیند اظهار و آن را که بزیان خویش مى‏انگارد کتمان مى‏کند ، بى‏ایمان است ولى در روزه و نماز و سائر طاعات با مومنان هم داستان مى‏گردد، از این روی است که غالب مردم به ظاهر کار فریب مى‏خورند، و دچار سر گردانى می شوند، برای رهایی از چنین سرگردانی است که مولانا ازپروردگار درخواست قدرت تمییزصادقان از ریاکاران را دارد.