طمع موجب گستاخی وهلاکت است

از موهبتهاى اولیاى خدا اشراف آنان بر ضمیر دیگر بندگان است

بیشه: رمز دنیاست، و لاشه کشته‏ها رمز نعمتهاى آن که: «الدُّنْیا جِیفَةٌ وَ طالِبُوها کِلابٌ».

عدل خسروان: عدالتى که پادشاهان کنند و ممکن است خسروان را به معنى خسروانى گرفت. عدل پادشاهانه و از عدل خسروان مقصود عدالت و تساوى است.

زدن عکس: منعکس شدن، مکشوف شدن.

سَنَد: سبب، مدرک.

ضمیر: درون.

اندیشه خو: کسی که پیوسته در اندیشه است و از اندیشه، معنى رایج آن «تفکر» مقصود نیست بلکه به قرینه صفت «بد» نگرانى و تشویش و وسوسه را مراد است که آن حجاب دل است و حجابى است زدودنى که با استغفار برود و عارفان آن را حجاب غینى گویند .

   خر را خموش راندن: کنایه است از مماشات کردن، اغماض، عیب دیدن و عیب را نگرفتن.

روى پوش: روى پوشیدن، مستور داشتن.

براى روى پوش خندیدن: به ظاهر رسوا نکردن، و در نهان منکر بودن، و این نیز از مکارم اخلاق اولیاى خداست که بر گناه بنده آگاهند و بر او مى‏پوشند.

   ( 3038) وقتى صیدهاى خود را که کشته و مجروح و خون آلود بودند از کوه به بیشه آوردند.( 3039) گرگ و روباه طمع داشتند که صید را بعدالت تقسیم کنند.( 3040) طمع آنها در شیر منعکس شده و فهمید که آنها چه خیال کرده و چه طمعى دارند.( 3041) هر کس که امیر بوده و اسرار در تحت قدرت او باشند هر چه که دیگران در ضمیر خود بیندیشند او مى‏فهمد.( 3042) هان اى آن که دل هوسناک و اندیشه خو دارى در پیشگاه او دل خود را از اندیشه بد باز دار. ( 3043) که او مى‏فهمد و بروى خود نیاورده بروى تو تبسم کرده خنده را رو پوش قرار مى‏دهد.

گرگ و روباه چنان که اشاره کردیم مظهر مردم دنیایند و شیر مظهر انسان کامل. دنیا پرستان چون اولیا را میان خود مى‏بینند، او را در پایه خود مى‏نهند. گرگ و روباه نیز شیر را همتاى خود در شکار مى‏دیدند. حال که همگى صیدى انبوه به دست آورده‏اند، باید میان آنان به سویَّت تقسیم گردد. اگر آنان شیر را چنان که مى‏باید مى‏شناختند، خود و شکار صید شده را در خدمت او مى‏نهادند آن گاه مى‏دیدند که او همگان را بدیشان بذل مى‏کند. چنین است چالش دنیا پرستان با اولیاى خدا که پندارند آنان به مال دنیا نیازمندند و به خوردنى این جهان آزمند و از این دقیقه غافل که:

            این چراغ شمس کو روشن بود             نه از فتیل و پنبه و روغن بود

            قوّت جبریل از مطبخ نبود                     بود از دیدار خلاّق وجود

مولانا می‌گوید: مردان کامل، پیروان و مریدان را همواره از خوراک معنوی بهره‌مند می‌سازند؛ یعنی سالک، در صحبت و خدمت شیران بیشه طریقت، از علوم و معارف الهی که رزق آسمانی و قوّت روحانی است، بی‌نصیب نمی‌ماند. بازتاب حرص گرگ و روباه چنان در رفتار و حرکات آنها دیده می‌شد که شیر آن را یافت و ریشه و تکیه‌گاه آن را شناخت. عارف کامل نیز نهانی‌های سالکان را در می‌یابد و هیچ‌کس نمی‌تواند احوال درونی خود را از آنان مخفی کند. هر کس شیر اسرار و سالار حقایق الهیه باشد، هرچه در ضمیر مریدان بگذرد، بدان واقف شود، از‌این‌رو به مردان حق «جواسیس‌القلوب» گویند. ای دل اندیش‌ناک! آگاه باش و دلت را از اندیشه بد و قبیح در محضر او حفظ کن. اگر اولیاء‌الله مکنونات نهفته دیگران را فاش نمی‌کنند به مقتضای اسم ستّار الهی است.