ادب کردنِ شیرگرگ را که در قسمت بی ادبی کرده بود

تنبیه گستاخان عبرتى است براى دیگران

سر فراز: یعنی سر فرازنده، بلند رُتبت، عالى مقام.

دوُ سَرى: (دو سرى) سرورى، دو سرورى، دو سرور بودن، دو حاکم حکومت کردن.

فَانْتَقَمْنَا مِنْهُم: برگرفته است از قرآن کریم ،[1] و مفاد آن انتقام گرفتن از کافران و مجرمان است.

مرده: تسلیم، بى‏ادعا، خود را نیست دانسته.

بخش کردن: تقسیم کردن.

چاشت خَورد: آن چه در چاشت خورده شود صبحانه، ، ناشتایى. باید توجه داشت که شیر ناشتاست. از این رو چاشت خورد را مقدم مى‏دارد. نیز گفتن چاشت خورد تنبیهى است روباه را که بداند در تقسیم نباید روش گرگ را پیش گیرد و دیگرى را در خوردن شکارها شریک کند، باید در فکر ناهارى و شام شیر نیز باشد.

سَمین: فربه، چاق

گُزین: گزیده.

میان روز: ناهارى، ناهار.

یَخْنِى: به معنی پخته، گوشت پخته، نوعی پلو باگوشت. ونیز به معنی ذخیرهْ غذا است،[2] آن چه نگاه دارند براى حاجت:

            مخور غم ز صیدى که ناکرده‏اى             که یخنى بود آن چه ناخورده‏اى‏[3]

شَب چَره: نقل و میوه باشد که پس از شام خورند. روباه خرگوش را که خرد است در خور شام شیر نمى‏بیند و مى‏گوید او شب چره شاه است.

عدل افروختن: کار به عدالت کردن.

  ( 3115) شیر سر فرازانه سر گرگ را کند تا دو سرى و امتیاز باقى نماند و دوئیتى نباشد تا یکى را ممتاز بدانند.( 3116) اى گرگ پیر این است معنى فَانْتَقَمْنا مِنْهُمْ یعنى چون ما را رنجاندند از آنها انتقام کشیدیم و همه را غرق کردیم تا گذشتگان عبرت آیندگان باشند. و براى آن است که در پیش امیر دعوى زندگى کرده و مرده نبودى.( 3117) پس از آن شیر رو بروباه نموده گفت این صیدها را براى خوردن تقسیم کن.( 3118) روباه تعظیم نموده گفت این گاو چاق براى چاشت شاه.( 3119) و این بز هم براى غذاى ظهر شاه.( 3120) و این خرگوش براى شب‏چره شاه باشد. ( 3121) شیر گفت اى روباه تو این عدالت را از کجا آورده و این تقسیم عادلانه را از چه کسى یاد گرفتى؟( 3122) گفت من این تقسیم عادلانه را از حال گرگ آموختم.

مولانا می گوید: در جهان هستى حکومت از آن خداست. و هیچ کس را برابر او نباید حاکم به شمار آورد « إِنَّ اَللَّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ...- » خدا مشرک را نمى‏آمرزد..».[4] دراین ابیات مولانا به شکل تمثیل اشاره کرده آن که از حد خود در گذرد و برابر قدرتى که او را قدرت بخشیده است بایستد، باید سزا ببیند. چنان که کافران را خدا مهلت مى‏دهد تا در طغیان پیش روند، سپس آنان را مى‏گیرد تا هم کیفر داده باشد و هم کیفر آنان عبرتى براى دیگران گردد. شیر را از کیفر گرگ غرض این بود که معلوم دارد، تا روباه چه خواهد کرد. و این موهبتى است نفسهاى ضعیف متمایل به سرکشى را که از حال دیگران عبرت گیرند و عذاب آنان موجب تنبیه ‏شان شود.

گرگ در عبارت مولانا مظهر نفس طاغى است و روباه نفس ضعیف که گاه مکر پیش مى‏گیرد و گاه متنبّه مى‏گردد.