در عشق گرو شدن: پایبند عشق گردیدن، جز معشوق کسى را ندیدن.

شدن کسى: مخصوص او بودن، از آن او گشتن.

عبرت: یعنی پند آموزی، از سرنوشت دیگران پند آموختن.

دنى: پست.

   ( 3123) گفت چون این طور در جلو ما رفتار کردى هر سه شکار مال تو است بردار و برو.( 3124) اى روباه چون معتقد شدى که همه براى ما است دیگر ترا آزار نخواهیم داد چون تو ما شده‏اى. ( 3125) اکنون پاى بر بالاى آسمان هفتم بگذار که ما و همه شکارها براى تو است.( 3126) چون از گرگ عبرت گرفتى تو روباه نیستى بلکه شیر من هستى.

درادامهْ ابیات پیشین مولانا می گوید: روباه در کار تقسیم، خود را نادیده گرفت، و تنها شیر را دید و این وظیفه سالکان مبتدى است که خود را برابر پیر و مرشد هیچ انگارند و در او فنا شوند، و چون به چنین مقامى نایل گشتند، با محبوب و معشوق خود یکى مى‏شوند. همه او مى‏گردند و او همه وى، که: «مَنْ کانَ لِلَّهِ کَانَ اللَّهُ لَهُ»:

            گفته او را من زبان و چشم تو             من حواس و من رضا و خشم تو

            رو که بى‏یَسْمَع و بى‏یُبْصِر تویى             سِر تویى چه جاى صاحب سر تویى‏

            چون شدى من کانَ لِلّه از وَ لَه             من تو را باشم که کان اللَّه له‏

  1939- 1937/ 1

مولانا دراین ابیات اشاره به این نکته دارد که سا‌لک الی‌الله، چون خود را از میان برداشت و هستی خود را فدای محبوب نمو‌د، محبوب نیز انعام و صفات خود را به او داده و او را جانشین خود قرار خواهد داد. سالک وقتی که آتش بر خرمن وجودی خود زد و «من» بودن خود را فدای وجود محبوب نمود و به «ما» تبدیل شد، محبوب نیز همه چیز را به او می‌بخشد و همه هستی از آن او می‌گردد‌. این سالک مقام و مرتبه‌ای بس والا پیدا می‌کند و به درجات آسمان‌ها نائل می‌شود و پای بر گردون هفتم می‌نهد.