قابل: پذیرا، پذیرنده.

صورت بى‏صورت: چنان که مى‏دانیم صورت به معنى مصطلح آن داراى شکل و بعد است، اما در اینجا از صورت تنها لفظ مقصود است صورتى که براى آن هیچ گونه حدى و رسمى نیست.

صورت: یعنی هستی این جهانی که از ترکیب عناصر و مواد پدید آمده است‌.‌

صورت بی‌منتها‌: تصویر یا نقش مادی نیست، بلکه حقیقت عالم و هستی بی‌نهایت پروردگار است.

بى‏حدّ: که جنس و فصل ندارد، که نتوان آن را تعریف کرد.

آینه دل: اضافه مشبه به به مشبه.

جیب: گریبان.

سَمَک: ماهى که مى‏پنداشتند گاو زمین بر پشت آن است، و در اینجا از سمک، زمین مقصود است.

تا این‌جا سخن از نقاشان چین بود و بازتاب نقش‌های آنها در دیوار صیقلی رومیان‌. مولانا به روشنی می‌گوید که قصه نقاشان چین و روم فقط یک تمثیل بوده و آن‌چه او می‌خواهد بگوید چگونگی تکامل معنوی مردان حق است. اهل ظاهر مطالبی را با تلقین و تکرار و با زیر ‌و ‌رو کردن کتاب‌ها یاد می‌گیرند، اما صوفیان بدون کتاب و بی‌آن که مدعی هنر یا لیاقتی باشند، درون خود را از حرص و بخل و کینه پاک می‌کنند تا نور حقیقت در آن بتابد. اگر مولانا می‌گوید آینه را صافی کنید، منظورش آینه دل است که اگر صاف شد، نقش حقیقت در آن می‌تابد، نه نقش‌های مادی.

وقتی این صورت بی‌صورت «صورت بی‌منتها» در آینه‌دل موسی تافته شد، او دست در گریبان خود ‌کرد و دستش سپید و درخشان ‌شد. این صورت بی‌صورت نه در آسمان‌ها می‌گنجد و نه در دریاها و نه در هیچ‌یک از مظاهر این جهان، زیرا این جهان خاکی و عالم ظاهر، محدود و معدود است؛ اما صورت بی‌منتها‌ی حق در دل انسان کامل می‌گنجد، چرا که دل سراپرده حق است و گنجایش بی‌حد را دارد.

مضمون ومحتوای ابیات، ارشادی است به آیات:«وَأَدْخِلْ یَدَکَ فِی جَیْبِکَ تَخْرُجْ بَیْضَاءَ مِنْ غَیْرِ سُوءٍ فِی تِسْعِ آیَاتٍ إِلَى فِرْعَوْنَ وَقَوْمِهِ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ»:و دستت را در گریبانت داخل کن؛ هنگامى که خارج مى‏شود، سفید و درخشنده است بى آنکه عیبى در آن باشد؛ این در زمره معجزات نه‏گانه‏اى است که تو با آنها بسوى فرعون و قومش فرستاده مى‏شوى؛ آنان قومى فاسق و طغیانگرند!»[1] و:«وَنَزَعَ یَدَهُ فَإِذَا هِیَ بَیْضَاء لِلنَّاظِرِینَ»:و دست خود را (از گریبان) بیرون آورد؛ سفید (و درخشان) براى بینندگان بود![2] و:«اسْلُکْ یَدَکَ فِی جَیْبِکَ تَخْرُجْ بَیْضَاءَ مِنْ غَیْرِ سُوءٍ وَاضْمُمْ إِلَیْکَ جَنَاحَکَ مِنَ الرَّهْبِ فَذَانِکَ بُرْهَانَانِ مِن رَّبِّکَ إِلَى فِرْعَوْنَ وَمَلَئِهِ إِنَّهُمْ کَانُوا قَوْمًا فَاسِقِینَ»:دستت را در گریبان خود فروبر، هنگامى که خارج مى‏شود سفید و درخشنده است بدون عیب و نقص؛ و دستهایت را بر سینه‏ات بگذار، تا ترس و وحشت از تو دور شود! این دو [= معجزه عصا و ید بیضا] برهان روشن از پروردگارت بسوى فرعون و اطرافیان اوست، که آنان قوم فاسقى هستند!»[3]