حکمت ربّ الوجود

سیدا: (الف علامت ندا) اى سید، اى مهتر.

مرتضى: مورد قبول، پسندیده، رضایت بخش.

حمیم: گرم.

کلان: فراخ، بزرگ.

صنع: کار.

کاشف الاسرار: پدید کننده رازها.

ساقى: نوشاننده.

عنا: رنج.

رَبّ الوجود: پروردگار هستى.

( 3604) گفت اى آقا بنده خیانتکار در پیش پروردگار خود امید موفقیت ندارد.( 3605) بیا و ما را امتحان کن باین طریق که آب گرم زیادى بما بخوران.( 3606) پس از آن ما را در صحراى وسیعى پیاده بدوان و خود نیز سواره با ما همراهى کن.( 3607) تا بد کردار را پیدا کرده و کارهاى کاشف الاسرار را بنگرى.( 3608) خواجه آب گرم بهمه غلامان داد و آنها نیز از ترس مجبور بخوردن شدند.( 3609) پس از آن آنها را در دشتها و کشتزارها مى‏دواند.( 3610) همگى از اثر خستگى و رنج بحال قى افتاده آبها را قى مى‏کردند و میوه‏ها هم مخلوط با آب مى‏آمد.( 3611) ولى وقتى لقمان قى مى‏کرد آب صاف از دهنش خارج مى‏شد.( 3612) حکمت لقمان که بتواند این قسم کار بکند حکمت خداوند هستى چگونه خواهد بود.

غلامان لقمان را به خوردن میوه‏ها متهم کردند و خواجه وى بر او خشم گرفت. چون لقمان سبب عتاب خواجه را پرسید و او آن را باز گفت، لقمان گفت دستور ده ما را آب گرم بخورانند سپس ما را در بیابانى فراخ بدوان. خواجه چنان کرد. چون غلامان را آب گرم خوراندند و در صحرا دوانیدند، به قى افتادند و میوه‏ها از معده آنان بیرون گشت، اما از معده لقمان جز آب صافى بیرون نیامد، و آشکار شد که لقمان بى‏گناه است و غلامانند که میوه‏ها را خورده‏اند.

سخن مولانا دراین ابیات هشداری است به انسان ها که ، هر گاه خرد وحکمت آدمى بى‏گناه را این چنین از میان گناهکاران برون آرد، حکمت خداوند با گناهکارانى که مى‏کوشند بزه خود را بر دیگران نهند چه خواهد کرد. او می گوید: حکمت ربّ الوجود را روزی می توان دید که نهفته ها آشکار می شود، که آشکار شدن آنها خواستهْ شما نیست.