توفیق و تعلیم دعا:

رو کردن به سوی حق و خواندن او از اثر لطیف و عنایت خود اوست:

(دفتر دوم، 2449)

دعا با اذن و امر حق صورت می‌پذیرد و هم خود اجابت می‌کند.

(دفتر ششم، 20-2319)

(دفتر چهارم، 500-3499)

درجای دیگرمولانا از عنصر نیایش و دعا به یاری و کمک خداوند تعبیر می کنه:

چون خدا خواهد که مان یاری کند

میل مان را جانب زاری کند

ای خدا زاری ز تو مرهم ز تو

هم دعا از تو اجابت هم ز تو

 مولانا فقدان عنصرنیایش را یه جورغم و اندوه می دونه و رویکرد نیایش را رهایی آدمی از درد ورنج های روحی و روانی می داند.

هرکه را خواهی زغم خسته کنی

راه زاری بر دلش بسته کنی

وان که خواهی از بلایش واخری

جان اورا در تضرع آوری

 و خوشا به حال سالکی که مورد لطف و مهر ورزی حضرت دوست واقع شود، و البته محبت و

کشش وعشق به دوست را هم باید از خود ِاو خواست.

و در ادامه تأکید می‌کند که گاهی دعاهای نابجا و اصرارهای غلط ممکن است خداوند را به خشم آورد، پس باید همواره و در آغاز علاوه بر درخواست توفیق دعا، طلب درست و دعای مناسب را نیز از خداوند درخواست کرد، آن گونه که به حضرت آدم تعلیم کرد.

(دفتر دوم، 7-2506)

دعای مؤثر و کلمات پاک را باید خدا به بنده تلقین و القا فرماید:

(دفتر دوم، 4-691)