عاشقان را هر نفس سوزیدنی است

برده ویران خراج و عشر نیست

گر خطا گوید ورا خاطی مگو

ور بود پر خون، شهیدان را مشو

موسیا آداب‌دانان دیگرند

سوخته جان و روانان دیگرند

دید موسی یک شبانی را به راه

کو همی گفت: ای گریننده اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت

چارقت دوزم، کنم شانه سرت

دستکت بوسم، بمالم پایکت

وقت خواب آید، بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من

ای به یادت هیهی و هیهای من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان

گفت موسی: با کیست این ای فلان؟

گفت با آن کس که ما را آفرید

این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی: های بس مدبر شدی

خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژ است و چه کفرست و فشار

پنبه‌ای اندر دهان خود فشار

گر نبندی زین سخن تو حلق را

آتشی آید بسوزد خلق را

بی‌ادب گفتن سخن با خاص حق

دل بمیراند، سیه دارد ورق

دست و پا در حق ما استایش است

در حق پاکی حق، آلایش است