اسرار: جمع سر: راز، نهانى.

اسرار خوان نبودن: در خور نبودنِ خواندنِ نام بزرگ الهى را.

بیگار: کار بى‏هوده، کارى را بى‏فایده بر کسى تحمیل کردن. کار بی مزد وبی فایده.

چون: چرا، چگونه.

مردار: یعنی مرده، کسی که از حیات معنوی برخوردار نیست، کسى که روح آدمى او مرده و تنها به روح حیوانى زنده است.

مرده بیگانه: استعارت از استخوانها.

مرده بیگانه را جوید رفو: یعنی می‏خواهد مردهْ دیگری را زنده کند و یا عیب او را برطرف سازد و از مردهْ خود و خویشتن خویش و یا معایب خود غافل است.

ادبار اگر: اگر ضبط متن درست باشد «ادبار» را باید به معنى مدبر گرفت و «اگر» را حرف شرط. و در چاپ نیکلسون «ادبارگر» است.

مُتَّقى: پرهیزکار.

( 150) عیسى عرض کرد بار الها در تمایل این ابله باین کار چه سرى هست‏. ( 151) این بیمارى است که غم خود را ندارد و مردارى است که در فکر جان خود نیست چون این طور است‏. ( 152) مرده خود را رها کرده مرده بیگانه را مى‏خواهد زنده کند. ( 153) حق فرمود آن که کار پست مى‏کند همواره جویاى پستى است خارى که در جلو او مى‏روید حاصل کشت او است‏. ( 154) آن که در جهان خار مى‏کارد هرگز متوقع مباش که در گلستان باشد. ( 155) چنین کسى اگر گل بدست گیرد خار مى‏شود و اگر بطرف یارى رود در جلو خود مار خواهد دید. ( 156) همچون آدم بد طینتى بر خلاف اشخاص پرهیزکار که کیمیاى سعادتمند اینها کیمیاى زهر مارند.

مولانا می گوید: سال‌ها مرارت و زحمت نیاز است تا چنان نفس پاکی ایجاد شود، تا شخص بتواند محرم گنجینه اسرار الهی گردد. حق‌تعالی به عیسی فرمود: آدم بدبخت و پشت‌کننده به حق، هیچ‌وقت کاری نمی‏‏کند که او را به سرمنزل سعادت برساند، بلکه همواره در صدد است که هرچه بیشتر به سوی بدبختی و اعراض خود ازحقیقت پیش برود. چنان‌که خار تیز و برّانی که اینک از تبه‌کاری‌های او روییده، نتیجه تخمی ‏است که خودش کاشته است. بنابراین از وجود چنین شقی، چیزی جز بدی و تلخی و مرگ نمی‏‏تراود. او که روح انسانى در کالبدش مرده، به جاى آن که درون خود را اصلاح کند و انسانیت را در خودش زنده نماید به فکر زنده ساختن استخوان است.