صورت پرست: ظاهر بین.

ذَهَب: زر.

ترّ: تو. تر در شعر فارسى به معنى جوان و نو جوان آمده است.

عاریّه: عاریه، عاریت، آن چه اصلى نیست. آن چه از دیگرى در دست است.

نُعَمِّرهُ: برگرفته است از آیه «وَ مَنْ نُعَمِّرْهُ نُنَکِّسْهُ فِی اَلْخَلْقِ أَ فَلا یَعْقِلُونَ:» و کسى را که زندگانى دراز دهیم در خلقت دگرگونش کنیم آیا نمى‏اندیشند.»[1]

دل: کنایه از معنى و حقیقت.

استخوان: کنایه از جسم.

( 713) اى کسى که عاشق عقل خود شده‏اى تو هم خود را در شمار صورت پرستان بدان‏. ( 714) او پرتو عقل است که بر حس تو تابیده و چون مسى که مطلا شده باشد زرین مى‏نماید و عاریه است‏ . ( 715) زیرا که خوبى در بشر چون رنگ زر در مس زر اندود عاریه است و گرنه شاهد صاحب جمال تو چه شد که پس از مدتى پیر و فرتوت مى‏گردد . ( 716) اول چون فرشته بود و آخر چون دیو گردید براى اینکه خوبى او عاریتى بود . ( 717) جمال را اندک اندک از او مى‏گیرد و کم کم آن نهال خشک مى‏شود . ( 718) آیه و من نعمره ننکسه را بخوان: کسى که باو عمر زیاد مى‏دهیم قواى خلقى او را کم و ضعیف مى‏کنیم آیا تعقل نمى‏کنند] و طالب دل باش و به استخوان دل مبند .

در این ابیات، مولانا به گروهی می‌پردازد که با تکیه بر عقل, عاشقان را سرزنش می‌کنند و خود را برآنان ترجیح می‌دهند؛ می‌گوید: این عقل هم عاریه است و مانند طلایی است که روی مس کشیده باشند. همهْ خوبی‌ها که جلوهْ خوبی حقند، مانند زراندود روی فلزات کم‌بهاست. این خوبی عاریه نمی‌ماند و روزی معشوق زیبا «پیره‌خر» می‌شود. مولانا زیبایی‌های ظاهری را که چون زراندود، بر فلز کم‌بها قرار می‌گیرد و باز از میان می‌رود. به آیهْ 68 سورهْ یس مستند می‌کند: و«آنها که عمر دراز به ایشان می‌دهیم در پیری کاستی و نقص درخلقت آنها می‌آوریم، آیا به این فکر نمی‌کنید؟» مولانا می‌گوید: حال که می‌بینی زیبایی جسم پایدار نیست و عشق را نمی‌شاید، دل طلب کن.