دولت:در این‌جا یعنی عنایت حق؛

جمال دل: زیبایى معنوى و حقیقى که مظهر جمال حق است.

آب حیوان: آب زندگانى، حیات ابدى.

ساقى: نوشاننده.

طلسم: استعاره از حدود جسمانى، که روح را در بند آورده است و تا شکسته نشود روح آزاد نمى‏گردد، چنان که در خاصیت طلسم آورده‏اند که تا طلسم شکسته نشود بر آن چه طلسم بر آن است دست نتوان یافت.

 معنی تو: یعنی آن معنایی که تو پیش خودت فکر می‌کنی.

قیاس: ترتیب مقدمات است براى گرفتن نتیجه که منطقیان آن را وسیلت رسیدن به حقیقت مى‏دانند.

ژاژ خاییدن: کنایه از جدال لفظى کردن و به قیاسهاى صورى متوسل شدن.

ناشناس: نادانسته، ناآگاهانه.

مناسب و قافیت: کنایه از هماهنگى صورى و ظاهرى.

( 719) که جمال دل جمال باقى و ابدى است و لبهاى او ساقى‏اى است که عاشق را آب حیوان مى‏دهد . ( 720) او است که هم ساقى و هم باده و هم مست باده است وقتى طلسم تو شکست و تو از میان رفتى این هر سه یکى مى‏گردد. ( 721) این وحدت و یکى بودن را تو با قیاس نمى‏توانى بفهمى برو بندگى کن بدون شناسائى سخن بى‏هوده مگو. ( 722) معنى تو صورت است و عاریه بچیزهایى که ملایم تو است شادى مى‏کنى حتى بقافیه از شعر شادمان مى‏شوى‏ . ( 723) اینکه تو معنى تصور کرده‏اى معنى نیست بلکه معنى آنست که تو را از تو بستاند و از صورت بى‏نیازت کند . ( 724) معنى آن نیست که انسان را کور و کر ساخته و بنقش و صورت عاشق‏ترش نماید . ( 725) قسمت کور اندیشه‏هاى غم افزا بوده و بهره چشم او خیالات بد است‏.

مولانا می گوید: «جمال دل» آن زیبایی معنوی است که با چشم ظاهر دیده نمی‌شود، اما «جمال باقی» است و از پیوستگی به جمال حق جاودانه است ،و عنایت حق مانند ساقی به جمال باقی آب حیوان نوشانیده و او را پاینده و جاوید ساخته است. این پیوستگی به درجه‌ای است که حد و مرز برای ساقی و مست و آب حیوان نیست. به گفته بایزید: عاشق و معشوق و عشق همه یکی دیدم.. او می‌گوید: این سخن از روی قیاسات عقلی و منطقی شناخته نمی‌شود. برای ادراک حقیقت آن باید بندگی کنی و از ژاژ خاییدن و بیهوده گفتن بپرهیزی. آن‌چه تو با قیاس و دلیل آن را معنی می‌شماری، صورت است و عاریت. تو از چیزهایی شاد می‌شوی که مناسبت‌های ظاهری دارند و مثل الفاظ قافیه باهم جور می‌آیند؛ "معنی" آن است که «تو را از تو بستاند» به‌طوری که وجود صوری تو مطرح نباشد. در واقع معنا آن نیست که انسان را کور و کر کند؛ و او را بر نقش ظاهر شیفته‌تر کند. مولانا می‌گوید: کور کسی است که اسیر نقش و صورت و گرفتار لفظ است. کور از هر چیز؛ خیالی در ذهن دارد و چون آن را نمی‌بیند، این خیال برای او «غم فزاست». آن‌چه چشم ظاهر از دنیا می‌بیند حقیقت امور و اشیاء نیست. خیالی از این موجودات فناپذیر است. چشم ظاهر هم در دیدن حقیقت، همان حالتی دارد که کور در دیدن صورت‌ها و نقش‌ها دارد.