قضاوت ، قدرت و حکومت نبایددر دست نادان‌ها باشد

غَدّار: (صیغه مبالغه از غدر) حیلت‏گر، مکّار.

منصور: ابو مغیث حسین بن منصور حلاّج، عارف مشهور. وى را به خاطر ظاهر سخنانش به سال 309 هجرى قمرى در بغداد به دار آویختند.

سَفیه: نابخرد.

کار و کیا: کنایه از قدرت، فرمانروایى. «کار و کیا با سفیهان بودن» متأثر است از فرموده‏ى امیر المؤمنین (ع): «بأرضٍ عالِمُها مُلجَمٌ و جاهِلُها مُکَرَّم.»[1]

یَقتُلُونَ الأنبیاء: مى‏کشند پیمبران را. برگرفته است از آیه «ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کانُوا یَکْفُرُونَ بِآیاتِ اَللَّهِ وَ یَقْتُلُونَ اَلْأَنْبِیاءَ بِغَیْرِ حَقٍّ: آن بدان سبب بود که آنان به نشانه‏هاى خدا کافر مى‏شدند و پیمبران را به ناروا مى‏کشتند.»[2]

إنَّا تَطَیَّرنا بِکُم: برگرفته است از آیه «قالُوا إِنَّا تَطَیَّرْنا بِکُمْ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهُوا لَنَرْجُمَنَّکُمْ وَ لَیَمَسَّنَّکُمْ مِنَّا عَذابٌ أَلِیمٌ: گفتند ما شما را به فال بد بگرفته‏ایم، اگر باز نایستید البته سنگسارتان مى‏کنیم و از ما به شما شکنجه‏هاى دردناک خواهد رسید.»[3]

مَصلُوب: دار زده.

او: (ضمیر) راجع به ترسا.

امان انگیختن: امان خواستن.

خداوند آویخته: کنایه از عیسى (ع).

عصمت: نگاهدارى.

آن شاه: حضرت مسیح است که خود از اندیشهْ نادرست مسیحیان دل خون است. ویا با توجه به شأن نزول آیه می تواند حضرت رسول(ص) باشد.

وَ أنتَ فِیهِم: برگرفته است از آیه وَ ما کانَ اَللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِیهِمْ وَ ما کانَ اَللَّهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ: و خدا عذاب نمى‏کند آنان را چند که تو در میان آنانى و خدا عذاب کننده آنان نیست حالى که آمرزش مى‏خواهند.»[4] این آیه در شأن رسول (ص) است و مولانا آن را بر عیسى (ع) تطبیق کرده است از آن جهت که پیمبران همگى مایه امن امّت‏اند.

قَلاّب: (مبالغت از قلب) که سکه ناسره زند، که در زر تقلّب کند.

قلاب خائن: کسی است که به ظاهر مؤمن است، اما خیانت می‏کند؛ یعنی انسان حیله‌گر و حقّه‌باز.

 ( 1402) وقتى قلم در دست یک ظالم غدارى باشد البته منصور به سردار مى‏رود . ( 1403) وقتى در دست سفها باشد لازمه‏اش همین است که انبیا را مى‏کشند . ( 1404) اقوام گمراه از راه سفاهت بانبیا گفتند که ما آمدن و دعوى شما را بفال بد گرفتیم. ( 1405) نادانى ترسایان بین: خداوندى را که بقول خودشان بدار آویخته شده پناه خود قرار مى‏دهند. ( 1406) کسى که بنا بگفته خودشان مغلوب یهود شده و بدست آنان سردار رفته چگونه ممکن است آنان را پناه دهد. ( 1407) وقتى دل آن شاه از قوم خود خون بوده و از آنان راضى نباشد چگونه ممکن است وجود او در میان قوم باعث حفظ آنها از عذاب باشد. ( 1408) زرگر و زر خالص خطرش از قلب و قلب زن خائن بیشتر است‏ .

وقتی قلم حکم و داوری، در دست حیله‌گرانِ پیمان‌شکن باشد، یقیناً عارفی همانند منصور حلّاج باید به دار کشیده شود. وقتی که قدرت و حکومت در دست نادان‌ها باشد، لزوماً آن سفیهان روزگار، پیامبران را خواهند کشت.

مولانا به پیروان مسیح اشاره می‏کند و می‏گوید: اینها می‏گویند که مسیح مصلوب شد و با این حال او را امان و پناه خود می‏دانند. مولانا به آیهْ 33 سوره انفال اشاره دارد که سخن از دشمنان پیامبر اسلام است که می‏گفتند: اگر محمد برحق است خدایا ما را سنگ‌باران کن و خداوند در این آیه به پیامبر می‏فرماید: درحالی‌که تو در میان آنها هستی پروردگار بر آنها عذاب نمی‏‏فرستد. مولانا می‏گوید: چه حکمتی است که پروردگار بر این گمراهان عذاب نمی‏‏بارد و آنها را در پناه عصمت حق می‏آورد.