ادامه داستان موسی وشبان(2)

فاطمه: بردن نام به این دلیل مدح است که فاطمه زهرا (ع) مورد ستایش همه است و این حرمت اختصاص به شیعیان ندارد.

سنان: نوک نیزه، سر نیزه است.

 لَمْ یَلِدْ وَ لَمْ یُولَدْ: نزاید و نه زاده است.[1]

والد: پدر.

مولود: زاده، فرزند.

زین سوى جو: استعاره از عالم خلق، عالم طبیعت، عالم مخلوقات.

کون و فساد: دو حالت است که پى در پى بر آن چه در جهان طبیعت موجود است وارد مى‏شود. هر موجود پیوسته صورتى را از دست مى‏دهد و صورتى دیگر به خود مى‏گیرد که آن را خلع و لبس هم گویند، خلع فساد است و لبس کون. مثلاً هیزم سوخته مى‏شود و خاکستر مى‏گردد. نابود شدن صورتِ هیزمى فساد است و صورت خاکستر کون. باز خاکستر با آب مخلوط مى‏شود صورت خاکسترى از میان مى‏رود و آن فساد است... و همچنین.

مَهین: خوار، پست.

حادث: پدید آمده،چیزی که نبوده و پدید آمده باشد.

محدث: پدید آورنده، آفریننده‌ای که خود قدیم است.

دهان دوختن: کنایه از باز داشتن از سخن.

تفت: سوزان.

 ( 1747) فاطمه خطاب کردن بزنى مدح اوست ولى اگر بمرد بگویى چون زخم سنان در او کارگر مى‏شود ( 1748) دست و پا داشتن اسباب آسایش ماست ولى اگر بحق نسبت دهى نقص است‏ ( 1749) او لم یلد و لم یولد است و سزاوار اوست که بگوئیم نه اولاد کسى است و نه اولادى دارد چرا که پدر و اولاد در او بوجود آورده است‏ ( 1750) تولید و تولد از خواص جسم است و هر چیز که مولود باشد در این سر جوى بوده‏ ( 1751) و از عالم کون و فساد است چون از عالم کون و فساد است حادث بوده و احتیاج بمحدث دارد ( 1752) شبان گفت اى موسى دهان مرا دوختى و از پشیمانى جانم را سوختى‏ ( 1753) آهى جان سوز کشیده جامه خود را بدرید و سر ببیابان نهاد .