تتمّهْ نصیحتِ رسول علیه السّلام ، بیمار را

 آگاهی ومعرفت از شرایط دعاست

ریاضتِ ممدوح و هدفمند

 تتمّه نصیحت: نگاه کنید به: شرح بیت 2146، 2217، 2253 / د /2

یار زار: دوست بیمار. مقصود همان صحابى است که رسول (ص) به بیمار پرسى او رفته بود.

زهر با: یعنی آش زهر، در این‌جا کنایه از عملی است که مورد پسند پروردگار نباشد یا در حدی بالاتر از شایستگی گوینده باشد، کنایه از گستاخى با حضرت حق کردن، و چیزى را فوق تحمل خود در خواست نمودن.

همّتی با من دار: یعنی با نفوذ روحانی خود مرا یاری کن.

ساعتى: در ساعت، بى‏درنگ، در حال.

تافت ز آن روزن: تعبیر دیگرى است از عبارت «القَلبُ یَهدِى اِلَى القَلب: دل را به دل رهى است». رابطهْ باطنی صحابه و پیامبر است.

بوالفضول: یعنی پُرگوی و بیهوده‌گوی.

حشایش‌: جمع حشیشه به معنای خار و خس و علف است، کنایت از توسل به وسیلتهاى ناسودمند. برگرفته است از مثل معروف «الغَرِیقُ یَتَشَبَّثُ بِکُلِّ حَشِیشٍ».

و‌عید: وعدهْ بد و خبر عذاب و کیفر است.

بند محکم و قفل ناگشود: همان غلبه هوای نفس و علایق دنیایی است؛ یعنی نه می‏توانستم تو‌به کنم و نه می‏توانستم بیش از این با نفس بستیزم.

( 2464) پیغمبر خدا همین که بیمار را عیادت کرد فرمود. ( 2465) مگر تو یک قسم دعایى کرده و از نادانى آش زهر خورده‏اى؟. ( 2466) فکر کن و بیاد بیاور که از مکر نفس آشفته شده و چه دعایى کرده‏اى؟. ( 2467) عرض کرد من یادم نیست همتى بکنید که یادم بیاید. ( 2468) از حضور نور بخش حضرت محمد مصطفى (ص ع) آن دعا بخاطرش آمد. ( 2469) و از همت آن منبع روشنى گمشده خود را پیدا کرد، همان روشنى که حق را از باطل جدا مى‏کند از روزنه که از دل بدل هست تابیدن گرفت‏. ( 2470) عرض کرد یا رسول اللَّه اکنون دعائیکه من نادان دانا نما کرده‏ام یادم آمد. ( 2471) من وقتى گرفتار گناه بوده و نزد تو مى‏آمدم چون غریق دست و پا مى‏زدم‏. ( 2472) از طرف شما تهدید و وعید براى مجرمین مى‏رسید و به آنها وعده عذاب دردناک مى‏داد. ( 2473) من مضطرب مى‏شدم ولى چاره‏اى نداشتم بند محکم بود و قفل قابل گشودن نبود. ( 2474) نه مى‏توانستم صبر کنم و نه راه فرار داشتم نه جاى ستیزه بود و نه امید توبه‏.