شب چراغت را فتیلِ نو بتاب

پاک دان زینها چراغ آفتاب

اه که چون دلدار ما غم‌سوز شد

خلوت شب در گذشت و روز شد

جز به شب جلوه نباشد ماه را

جز به درد دل مجو دل‌خواه را

وحی آمد سوی موسی از خدا

بندة ما را ز ما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی

یا خود از بهر بریدن آمدی؟

هرکسی را سیرتی بنهاده‌ام

هرکسی را اصطلاحی داده‌ام

من نکردم امر تا سودی کنم

بلکه تا بر بندگان جودی کنم

من نگردم پاک از تسبیحشان

پاک هم ایشان شوند و در فشان

ما زبان را ننگریم و قال را

ما درون را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود

گرچه گفت لفظ ناخاضع بود

زانکه دل جوهر بود، گفتن عرض

پس طفیل آمد عرض، جوهر غرض

چند از این الفاظ و اظهار و مجاز؟

سوز خواهم، سوز، با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان برفروز

سر به سر فکر و عبارت را بسوز

موسیا، آداب‌دانان دیگرند

سوخته جان و روانان دیگرند

عاشقان را هر نفس سوزیدنی است

برده ویران، خراج و عشر نیست

گر خطا گوید ورا خاطی مگو

ور بود پر خون شهید، آن را مشو

خون، شهیدان را ز آب اولی‌تر است

این خطا از صد صواب اولی‌تر است

در درون کعبه رسم قبله نیست

چه غم ار غواص را پاچیله نیست

ملّت عشق از همه دین‌ها جداست

عاشقان را ملّت و مذهب خداست

چونکه موسی این عتاب از حق شنید

در بیابان در پی چوپان دوید

عاقبت دریافت او را و بدید

گفت: مژده ده که دستوری رسید

کفر تو دین‌ است و دینت، نور جان

ایمنی، وز تو جهانی در امان

ای معاف یفعل الله مایشا

بی محابا رو زبان را برگشا

گفت: ای موسی از آن بگذشته‌ام

من کنون در خون دل آغشته‌ام

من ز سِدره منتهی بگذشته‌ام

صدهزاران ساله ز آن سو رفته‌ام

تازیانه برزدی اسبم بگشت

گنبدی کرد و ز گردون برگذشت

محرم ناسوت ما، لاهوت باد

آفرین بر دست و بر بازوت باد

دید موسی یک شبانی را به راه

کو همی گفت: ای گریننده اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت

چارقت دوزم، کنم شانه سرت

دستکت بوسم، بمالم پایکت

وقت خواب آید، بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من

ای به یادت هیهی و هیهای من

این نمط بیهوده می‌گفت آن شبان

گفت موسی: با کیست این ای فلان؟

گفت با آن کس که ما را آفرید

این و زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی: های بس مدبر شوی

خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژ است و چه کفرست و فشار

پنبه‌ای اندر دهان خود فشار

گر نبندی زین سخن تو حلق را

آتشی آید بسوزد خلق را

بی‌ادب گفتن سخن با خاص حق

دل بمیراند، سیه دارد ورق

دست و پا در حق ما استایش است

در حق پاکی حق، آلایش است

گفت: ای موسی، دهانم دوختی

وز پشیمانی تو جانم سوختی

جامه را بدرید و آهی کرد و تفت

سر نهاد اندر بیابان و برفت

بس دعاها رد شود از بوی آن

آن دل کژ می‌نماید در زبان

اِخْسَئوا آید جواب آن دعا

چوب رد باشد جزای هر دعا

گر حدیثت کژ بود معنیت راست

آن کژی لفظ مقبول خداست

حق همی گوید نظرمان بر دل است

نیست بر صورت که آن آب و گل است

ما زبان را ننگریم و قال را

ما درون را بنگریم و حال را

ناظر قلبیم اگر خاشع بود

گرچه گفت لفظ ناخاضع بود

زانکه دل جوهر بود، گفتن عرض

پس طفیل آمد عرض، جوهر غرض

چند از این الفاظ و اضمار و مجاز

سوز خواهم، سوز با آن سوز ساز

آتشی از عشق در جان برفروز

سر به سر فکر و عبارت را بسوز

گر خدا خواهد که مان یاری کند

میلمان را جانب زاری کند

ای خنک چشمی که آن گریان اوست

ای همایون دل که آن بریان اوست

دست اشکسته برآور در دعا

سوی اشکسته پرد فضل خدا

چون برآورد از میان جان خروش

اندر آمد بحر بخشایش به جوش

زاری و گریه قوی سرمایه‌ای است

رحمت کلّی، قوی‌تر دایه‌ای است

دایه و مادر بهانه جو بود

تا که کی آن طفل او گریان شود

چون بگریانم، بجوشد رحمتم

آن خروشنده بنوشد نعمتم

گر نخواهم داد، خود ننمایمش

چونش کردم بسته دل، بگشایمش

رحمتم موقوف آن خوش گریه‌هاست

چون گریست، از بحر رحمت‌موج‌خاست